Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2015

Άνθιμος ιερομόναχος Αγιαννανίτης (1913 - 1996)

Ο μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος γράφει περί του αειμνήστου Γέροντος: «Ο Γέροντας Άνθιμος Αγιαννανίτης ήταν από τους τελευταίους παλαιούς Αγιορείτες, που στο πρόσωπό του συγκέντρωσε την αυστηρότητα της ασκήσεως, την εμμονή στη μοναχική παράδοση και την απαρέγκλιτη τήρηση της εκκλησιαστικής τάξεως. Ήταν ο εκφραστής του γνησίου Αγιορείτικού μοναχικού πνεύματος…».
Κατά κόσμον ονομαζόταν Κωνσταντίνος Ζαφειρόπουλος του Χαραλάμπους και της Βασιλικής. Γεννήθηκε στο χωριό Καλλιάνοι της Κορινθίας το 1913. Μόλις πέντε ετών έμεινε ορφανός και από τους δύο γονείς. Φλεγόμενος από τον πόθο της μοναχικής αφιερώσεως αναχώρησε για το Άγιον ’Όρος το 1929 και υποτάχθηκε στον Γέροντα Γαβριήλ (†1959), που μόναζε με τον αυτάδελφό του Μιχαήλ (†1952), τους οποίους διακόνησε αφοσιωμένα και δεν έπαυε να λέει ότι ήταν γι’ αυτόν οι δύο φύλακες αρχάγγελοι. Στην πανήγυρη της Καλύβης τους, των Εισοδίων της Θεοτόκου, το 1930, εκάρη μοναχός. Από τότε επιδόθηκε με περισσότερο ζήλο στην άσκηση των αρετών και στη νέκρωση των αντιθέων παθών. Το 1933 χειροτονήθηκε διάκονος και το 1936 πρεσβύτερος.
Ιδιαίτερη άγάπη είχε στη μελέτη. Τα βιβλία ήταν καθημερινή του εντρύφιση, ο μόνος του θησαυρός. Τον βοηθούσε η ισχυρή του μνήμη ν’ αποστηθίζει κεφάλαια ολόκληρα της Αγίας Γραφής και των Αγίων Πατέρων. Οι γνώσεις του δεν ήταν μόνο θεολογικές. Γνώριζε καλά ιστορία, φιλοσοφία, ιατρική. Οι γνώσεις του εντυπωσίαζαν. Είχε μία χάρη στον λόγο, μία ευγένεια και λεπτότητα, που δεν σε άφηνε να κουρασθείς. ’Έτσι τον γνωρίσαμε κι εμείς: ομιλούντα χαριτωμένα, διηγούμενο Ιστορίες πολύαθλων Γερόντων, βιαστών, ασκητών, αξιομακάριστων προ- κατόχων του. Εξομολογούσε στην Αθήνα τη μακαρίτισσα μητέρα μου, και εμένα με αγαπούσε πολύ ο καλοκάγαθος. Ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος (†1994) έλεγε: «Όταν ομιλεί ο παπα-Άνθιμος, να κρατάς σημειώσεις. Τα λόγια του είναι σοφά, αγνά, μεστά θείας χάριτος».
Αφιέρωνε ώρες στην καθημερινή θεία λατρεία, την προσευχή και τη μελέτη. Επίσης στην αγιογραφία, την κηπουρική, τη μαγειρική, την επιστολογραφία. Δόξαζε ακατάπαυστα τον Παντοδύναμο και Πανάγαθο Θεό για τα μεγαλεία της φύσεως. ‘Υμνούσε συνέχεια τη λατρευτή του Υπεραγία Θεοτόκο, που κατοικούσε στο σπίτι της και φιλοξενούνταν στο θαυμάσιο Περιβόλι της. Ως λειτουργός έλαμπε ως άγγελος. Τον ναό είχε επίγειο Παράδεισο. Δεν τον κούραζε, πάντα τον χαιρόταν. Συνομιλούσε με τους αγίους. Για την ορθόδοξη πίστη μπορούσε να χύσει άνετα και το αίμα του.
Όπως συνηθίζουν να ζουν οι Αγιορείτες, κάθε πρωί ξυπνούσε σαν να είναι η πρώτη ημέρα της ζωής του και κάθε βράδυ πλάγιαζε σαν να ήταν η τελευταία του. Ζούσε πάντα με την προοπτική της αιωνιότητος. Τον συγκλόνιζε η σκέψη της εξόδου του από τη ζωή αυτή, για την οποία πάντα προετοιμαζόταν. ’Έλεγε: «Ο νους μας πρέπει να στρέφεται σε αναζήτηση του Θεού και να μνημονεύει ακατάπαυστα την τελική κρίση του Δικαιοκρίτου Κυρίου μας. Έτσι μόνο τα πάθη μας καταπραΰνονται και αφανίζονται. Η μνήμη του θανάτου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον φόβο του Θεού…».
Προείδε το τέλος του. Μετά από σοβαρό τραυματισμό που είχε, από πέσιμο στον κήπο της αυλής του, περιποιούμενος την κληματαριά, μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, όπου παρέδωσε το πνεύμα του στον Πλάστη του, που από παιδί πρόσχαρα υπηρέτησε στις 28.6.1996. Κηδεύτηκε στο Κυριακό της σκήτης, που επί μισό αιώνα και πλέον διακόνησε φιλότιμα με τη συνοδεία του και ετάφη στο κοιμητήρι της.
Μας έλεγε ο μακάριος σε μία επίσκεψή μας: «Η Σκήτη της Αγίας Άννης είναι αγιοτρόφος. Έχει πιανθεί με τους οχετούς των δακρύων και των ιδρώτων πλήθους ασκητών, που ανά τους αιώνες επιποθούν την εν Χριστώ τελείωση και θέωση. Κάθε γωνιά είναι αγιασμένη από παλαιούς και συγχρόνους αγίους… Στον τόπο τούτο κάθε βήμα είναι κι ένας άγιος, ένας ασκητής που έφθασε μέχρι την απάθεια και τη θέωση… Υπήρχαν πραγματικοί εργάτες της μυστικής θεολογίας, της αενάου προσευχής…». Αυτών την οδό πιστά ο μακαριστός Γέροντας ακολούθησε.
Πηγές-Βιβλιογραφία:
Νικολάου Πρωτοπαπά αρχιμ., Γέρων Άνθιμος Αγιαννανίτης ο Πνευματικός (1913- 1996), Αθήνα 1996. Χαραλάμπους Μ. Μπούσια, Ο Γέρων Άνθιμος ο Αγιαννανίτης, ο σοφός και θεοφόρος σύγχρονος πατέρας του Άθωνος, Θεσσαλονίκη 2004.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Β’ – 1956-1983, σελ. 1407-1414, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.



Ο Γέρων Άνθιμος Αγιαννανίτης όπως τον είδαν οι σύγχρονοί του
του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος,
κυρού Χριστοδούλου
Σ’ ένα απέριττο μοναχικό τάφο, στο φτωχικό κοιμητήρι που βρίσκεται πίσω από το Κυριακό της αγιορείτικης Σκήτης της Αγίας Άννης, κυριολεκτικά μεταξύ ουρανού και γης, αναπαύεται από τις 28.6.96 το χοϊκό σκήνος του Γέροντος Ανθίμου του Πνευματικού, μιας από τις σπάνιες φυσιογνωμίες που ανέδειξε στον αιώνα μας το «Περιβόλι της Παναγιάς», το Άγιον Όρος. Οι προσκυνητές της Αγίας Άννης είχαν για πολλά χρόνια το ακριβό προνόμιο να επισκέπτονται το κελλί του, που μοιάζει με αητοφωλιά σ’ ένα από τα υψηλότερα σημεία της Σκήτης, τον Γέροντα Άνθιμο, που και μόνο με την βιβλική του φυσιογνωμία εντυπωσίαζε.
Επί 63 χρόνια οικιστής του Άθω, ο μακαριστός Γέρων έμοιαζε με κάποιον παληό Προφήτη, καθώς η εκ πρώτης όψεως αυστηρή μορφή του και η κατάλευκη γενειάδα του σε συνήρπαζαν. Κάπως έτσι, σκεφτόσουν, θα έπρεπε να ήσαν οι Προφήτες του Ισραήλ, στους οποίους ο Θεός εμπιστευόταν κάθε φορά τοθέλημά Του.
Κι όμως αυτός ο Γέρων κατά βάθος ήταν, όπως όλοι οι γνήσιοι άνθρωποι του Θεού: όλος αγάπη, όλος στοργή, όλος θέρμη για καθέναν πού έφθανε μέχρι το απόμερο ενδιαίτημά του. Κι όταν έβγαινε από το Άγιον Όρος κι ερχόταν στον «κόσμο», δεν έχανε ποτέ την παρθενική του αθωότητα, εκείνο το μειλίχιο ύφος, που λες και σνομπάρει κάθε φορά τις πολυπραγμοσύνες και τις μικρότητες των «κοσμικών».
Μικρός το δέμας και καλωσυνάτος Γέρων, ο παπα-Άνθιμος ο Πνευματικός είχε επάνω του κάτι το θεϊκό. Τον είπαν «χαρισματικό» και «ουράνιο άνθρωπο». Άλλοι «θεοφόρο Πνευματικό και σοφό διδάσκαλο». Και άλλοι «σπουδαστή της ερήμου».
Η αλήθεια είναι ότι η πολυετής άσκηση του χάρισε διορατικότητα, σοφία και διάκριση, καρποί των οποίων ήταν η ταπείνωσή του, η αγάπη του και η ανεπιτήδευτη εξωτερική συμπεριφορά του, όλα εκφραστικά της βιωματικής εμπειρίας που του είχε χαρίσει η κατά Χριστόν ζωή, που με θαυμαστή συνέπεια ακολούθησε όλα τα χρόνια της επίγειας ζωής του. Πήγε στο Άγιον Όρος σε ηλικία 17 ετών, πριν καν γνωρίσει καλά-καλά τον κόσμο και τα προς χαμαιζηλίαν κακά του. Παιδί ακόμη αμούστακο, νεαρός έφηβος, παρακινούμενος από ένθεο ζήλο για την πνευματική τελείωση, ο Κωνσταντίνος Ζαφειρόπουλος ξεκίνησε από το χωριό του, τους Καλλιάνους της Κορινθίας, έχοντας τελειώσει το τότε σχολαρχείο, και πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στον αγιασμένο τόπο του Άθωνος, επιλέξας εις κατοίκησιν την ιεράν Σκήτην της Αγίας Άννης, το θεοφρούρητο αυτό κάστρο της ασκητικής Ορθοδοξίας, με τους ευάριθμους μέν, αλλά πολύαθλους οικιστές του.
Ποθών τον βίον της ασκήσεως, έφθασε στα ιερά αυτά σκηνώματα, παρακινούμενος από τη μυστική εκείνη φωνή, που εκ των ένδον προερχομένη, παρωθεί τον άνθρωπο σε μεγάλα βήματα προς την κορυφή της θεώσεως. Ανεξιχνίαστες είναι οι βουλές του Κυρίου και ανεξερεύνητα τα κρίματά Του. Ποιος μπορεί να εξηγήσει τους μυστικούς αυτούς μηχανισμούς που λειτουργούν μέσα στην ανθρώπινη καρδιά, και υπαγορεύουν στα «μωρά του κόσμου και τα εξουθενωμένα» ένα τρόπο ζωής που διαφέρει τόσο πολύ από εκείνον των πολλών; Ποιος έχει την δύναμη να προσπελάσει σ’ αυτό το μυστήριο και να δώσει μια πειστική απάντηση στο ερώτημα που πλανάται, κάθε φορά που το φαινόμενο της αναχώρησης προκαλεί και δέος και σκάνδαλο στους ανθρώπους του κόσμου; Κανείς άλλος, παρά μόνον ο ίδιος ο άνθρωπος που επιλέγεται κάθε φορά να βιώσει μέσα του τη δύναμη του πόθου της αφιέρωσης, που θεωρεί τα πάντα σκύβαλα μπροστά στη θέα του Θεού, στην αιχμαλώτευση του Ηγαπημένου.
Το 1930 κάνει το μεγάλο βήμα. Να γίνει Αγιαννανίτης. Η φήμη της Σκήτης εκείνη την εποχή τον συνεπαίρνει. Εντάσσεται στη συνοδεία του περιώνυμου Γέροντος Γαβριήλ του εκ Μαδύτου, που τον κείρει μοναχό και αναλαμβάνει και την πνευματική του καθοδήγηση. 
Άνθιμος ιερομόναχος Αγιαννανίτης (1913-1996),
ως νέος μοναχός (αριστερά), με τον μοναχό Θεόφιλο (δεξιά)
και τον γέροντά τους μοναχό Γαβριήλ (†1959)
Κοντά στον Γέροντα αυτόν και τον αόμματο αυτάδελφό του Γέροντα Μιχαήλ, παρέμεινε ο Άνθιμος υποτασσόμενος με θέληση και δύναμη αγγέλου, υπηρετώντας τους με παραδειγματική αφοσοίωση, ταπείνωση και υπακοή. Εκεί εγνώρισε τα μυστικά του αοράτου πνευματικού πολέμου, την εκ του συστάδην μάχη του πνεύματος, τα όπλα της πνευματικής στρατείας, τις πτώσεις και τις νίκες, Η πνευματική του πρόοδος φαίνεται και από το γεγονός ότι μετά τριετίαν, δηλαδή το 1933, εχειροτονείτο διάκονος στο Κυριάκο της Αγίας Άννης από τον αείμνηστο Μητροπολίτη Μιλητουπόλεως Ιερόθεο, μόνιμο και αυτόν οικήτορα του Όρους, για να επακολουθήσει έπειτα και πάλι από τρία χρόνια, το 1936, η εις πρεσβύτερον χειροτονία του από τον ίδιο Μητροπολίτη. Στο Όρος δεν γίνεσαι εύκολα «Παπάς». Γιατί το να είσαι ιερομόναχος σημαίνει να είσαι λειτουργός καθημερινός, ευλογών και αγιάζων τους αδελφούς. Και το έργο αυτό δεν το εμπιστεύονται στον καθένα. Ο «Παπάς», όπως λέγεται θωπευτικά στο Άγιον Όρος ο ιερομόναχος, είναι πρόσωπο αξιοσέβαστο, αξιόπιστο και αξιοζήλευτο. Τέτοιο πρόσωπο κατάφερε να γίνει μέσα σε έξη χρόνια ο παπα-Άνθιμος, ξεπερνώντας με ταχύτητα τα εμπόδια στην ανοδική του πορεία και ξεφεύγοντας από τις παγίδες του πονηρού. Με τη χάρη της ιερωσύνης ο Γέρων εξελίσσεται βαθμηδόν σε έμπειρο οδηγόψυχών, σε θεραπευτή των τραυμάτων που ανοίγει στην ψυχή η αμαρτία, σε αναιρέτη του πονηρού.
Πολύ αργότερα ανυψώνεται σε Πνευματικό. Τη χειροθεσία του προσφέρει ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Παντελεήμων ο Παπαγεωργίου, και ο ίδιος αγιορείτης και λάτρης του μοναχισμού. Ο Πνευματικός στο Άγιον Όρος είναι ο αυθεντικός διερμηνέας της θείας βουλής. Γνώστης το κατά δύναμιν των ιερών Κανόνων, των αγιορείτικων αποφάνσεων, της πρακτικής απόκρουσης των πειρασμών του αλάστορος, αλλά και των αδυναμιών της ανθρώπινης ψυχής, καλείται κάθε φορά όχι μόνο να ανακουφίσει τις ψυχές από το βάρος των ανομιών των, αλλά και να θεραπεύσει πληγές και τραύματα με το έλαιον της θείας ευσπλαχνίας και τον οίνον της πνευματικότητος. Και ο παπα-Άνθιμος δεν άργησε να αποκτήσει όνομα φημισμένου Γέροντος – Πνευματικού, γεμάτου αγάπη προς το πλάσμα του Θεού, «το μέγα τραύμα, τον άνθρωπον». Όσοι τον εγνώρισαν, ιδίως κατά τα τελευταία χρόνια, απεκόμιζαν την εντύπωση ενός χαριτωμένου Γέροντα, με ανθρωπιά και γλυκύτητα, αλλά ταυτόχρονα με προσήλωση στην Παράδοση. Συνεδύαζε κατά αριστοτεχνικό τρόπο την πατρικότητα με την στοργή, τη φιλικότητα με την απόσταση, την παραδοσιακότητα με τον ρεαλισμό, την ασκητικότητα με την διάκριση. Ήταν ένας σοφός Γέρων με όλη τη σημασία της λέξεως. Εγνώριζε και σεβόταν το μέτρο, τα όριά του, τη χρήση του. Γι’ αυτό και όσοι τον συμβουλεύονταν έμεναν στο έπακρον ικανοποιημένοι. Νουνεχής, πρακτικός και απλός, όπως ήταν στη ζωή του, έτσι ήταν και στα λόγια του. Γελούσε αυθόρμητα και συνοφρυωνόταν με νόημα. Δεν είχε στη συμπεριφορά του τίποτε το επιτηδευμένο και ψεύτικο. Ήταν αυθεντικός.
Επειδή ήταν αυστηρός στον εαυτόν του, φερόταν με επιείκια στους άλλους. Στο βλέμμα του ξεχώριζες τον ασκητή της ερήμου, που πολίζει την έρημο, Η Καλύβη του έγινε πολλές φορές καταφύγιο ψυχών ιερών. Πολλοί «κοπιώντες και πεφορτισμένοι» βρήκαν κοντά του ανακούφιση και παρηγοριά. Μιλούσε από την θεωτική εμπειρία του, γι’ αυτό και οι λόγοι του είχαν μια αξιοθαύμαστη πειθώ. Όταν μετείχε στις ιερές Ακολουθίες, λες και πετούσε στα ουράνια. Εξαϋλωμένος έμοιαζε μετά από κάθε θεία Λειτουργία. Μεταρσιωνόταν νους και καρδιά στον ουρανό. Τους αγίους θεωρούσε φίλους του Χριστού και δικούς του. Τους μιλούσε με απλότητα. Την Κυρία Θεοτόκο σεβόταν υπερβαλλόντως. Έφθασε στα όρια της θέωσης. Γι’ αυτό και ο Θεός του χάρισε το προορατικό χάρισμα. Το εχρησιμοποίησε μόνον εις δόξαν Θεού και ποτέ προς ιδική του προβολή και δόξα.
Στην Αθήνα κατέβαινε ενίοτε, για να εξομολογήσει. Ο λαός τον ανέμενε και στο επιτραχήλι του απέθετε τα βάρη των ανομιών του. Τα εσήκωνε αγόγγυστα. Αυτή ήταν η αποστολή του. Σεβόταν τους ανωτέρους του, τους Επισκόπους της Εκκλησίας, τον Πατριάρχη του. Σώζονται φωτογραφίες του με τον αείμνηστο Δημήτριο, με τον Παναγιώτατο Βαρθολομαίο. Τα μάτια του πετούν σπίθες από εσωτερική ικανοποίηση. Υπήρξε άνδρας εκκλησιαστικός.
Σε μια μου προσκυνηματική επίσκεψη στην Αγία Άννα προ ετών, με απεδέχθη στο Κυριακό, με τους άλλους Πατέρες, με περισσή αγάπη και σεβασμό. Μου επρότεινε να ευλογήσω με την επίσκεψη μου το Κελλίον του. Το έπραξα με προθυμία. Πετούσε από τη χαρά του σαν ενα απλό γεροντάκι. Μου διηγήθη τα της Καλύβης του, μου παρουσίασε τον υποτακτικό του, τον π. Χερουβίμ, με ξενάγησε με καύχηση εν Κυρίω στα διάφορα διαμερίσματα της Καλύβης, στο ναό, στην αυλή, στο μπαλκόνι. Έπλεε σε πελάγη ευτυχίας, καθώς με έβλεπε να αποθαυμάζω τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής. Εκεί μέσα με τα χεράκια του πάνω από πενήντα χρόνια είχε δουλέψει κτίζοντας, σκάβοντας, φυτεύοντας, μεταφέροντας χώμα και πέτρες. Η φωλιά του ήταν κτισμένη με δομικό υλικό αίμα και ιδρώτα. Ποιος να το ‘ξερε ότι τον Ιούνιο του 1996 έμελλε να πέσει από μια πεζούλα, στην προσπάθειά του, τώρα στα 83 του, να φθάσει με τα χέρια του κάποια άκρη, να τη διορθώσει, να μη μείνει αγιάτρευτη η πληγή της αταξίας…
Η πτώση του υπήρξε μοιραία. Στις 28.6.96 εκοιμήθη στο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, όπου διεκομίσθη μετά τον θανάσιμο τραυματισμό του. Επέστρεψε στο Κελλί του νεκρός. Το λείψανό του είχε μιάν ανείπωτη ομορφιά. Ο Γέρων μέσα στο φέρετρο κοιμόταν ήσυχα, αναμένων την σάλπιγγα του αγγέλου. Είχε ήδη τελειώσει τον δρόμο του, είχε τηρήσει την πίστη του, τώρα του απέμενε το βραβείο της άνω κλήσεως. Τον εκήδευσε η Κοινότης της Σκήτης με όλες τις τιμές. Τον έθαψαν στο κοιμητήρι. Πάνω από τον τάφο του ένας μαύρος ξύλινος σταυρός και δίπλα του ένας φοίνικας, σύμβολο της αθανασίας.
Ας έχουμε την ευχή του.
Περιοδικό «Πειραϊκή Εκκλησία».
Σεπτέμβριος 1996.



Αυτός είναι ο πνευματικός της ερήμου († Γέροντας Άνθιμος Αγιαννανί-της)

Κάποτε, μετά την μετατροπή της Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου σε κοινόβιο, έτυχε να συναντηθούν ο Γέρων Άνθιμος, ο Γέρων Ιωσήφ ο Βατοπεδινός, και ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου, Γέρων Χριστόδουλος, άγνωστος μέχρι τότε στον Γέροντα Άνθιμο.
.......Ο πατήρ Ιωσήφ, υποτακτικός του μεγάλου ησυχαστού και νηπτικού πατρός Ιωσήφ του Σπηλαιώτου, ήταν γνώριμος του πατρός Άνθιμου και έκανε τις σχετικές συστάσεις: 
.......- Από εδώ, άγιε Καθηγούμενε, ο Γέρων Άνθιμος, ο πνευματικός πατέρας της ερήμου! 

Γέρων Άνθιμος Αγιαννανίτης (1913 - 1996) - Αφιέρωμα





Γέρων Άνθιμος Αγιαννανίτης. Σπάνιο ηχητικό ντοκουμέντο





Ο Πνευματικός της ερήμου Γέροντας Άνθιμος Αγιαννανίτης

Ο Αρχιμ. Χερουβείμ, Πνευματικός της Αδελφότητος των Θεοφιλαίων Αγίας Άννας μιλάει για την οσιακή βιοτή του μακάριου Γέροντα Ανθίμου Αγιαννανίτη του Πνευματικού της ερήμου.


Όσιος Άνθιμος Αγιαννανίτης- Περί μετανοίας
Η μετάνοια είναι ανακαίνιση του Βαπτίσματος. Γι’ αυτό ο άνθρωπος, όπως στο Βάπτισμα δίνει υποσχέσεις ο ίδιος ή ο ανάδοχός του, έτσι και στην μετάνοια, αφού ομολογεί τα σφάλματά του, δίνει και υπόσχεση να μην τα πράξει πάλι. Η άπειρη ευσπλαχνία του Θεού μας έδωσε το μυστήριο αυτό της μετανοίας και της διαγραφής των πονηρών σφαλμάτων μας, για να σωθούμε και να κοινωνήσουμε της ατελεύτητης μακαριότητος. Η μετάνοια μας καθαρίζει και μας κάνει πάλι αναμάρτητους. Λευκαίνει τον ρυπωμένο χιτώνα της ψυχής μας και μας ενδύει χιτώνα αφθαρσίας. Είναι νέα συνθήκη με τον Θεό και γι’ αυτό λέει: «Ο βαπτισθείς και πιστεύσας σωθήσεται, ο δε απιστήσας κατακριθήσεται» (Μαρκ. ιστ’, 16). Μετά, αυτός που σφάλλει σε κάτι και μετανοήσει καθαρίζεται από τον ρύπο του, συγχωρούνται τα σφάλματά του και σώζεται. 
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο παράδειγμα από την όσια Μαρία την Αιγυπτία. Αυτή πολλά έσφαλε, η σάρκα της γίνηκε δοχείο ηδονής, οδήγησε στην απώλεια πλήθος φιλήδονων
ανδρών, αλλά με τη μετάνοια ανέβηκε όλη την κλίμακα των αρετών. Υπερέβη σε αρετή και αυτούς τους Αγγέλους. Η οσία Μαρία πετούσε με σώμα σαν άϋλη πάνω από τον Ιορδάνη ποταμό. Έφθασε σε μέτρα αγιότητος, που έφριξαν οι Άγγελοι, τρόμαξαν οι δαίμονες και θαύμασαν και θαυμάζουν οι άνθρωποι. Γι’ αυτό την έχουμε παράδειγμα πρακτικής μετάνοιας. Όσο και να σφάλλουμε, μετανοούμε και δικαιωνόμαστε με την χάρη του Θεού. Εμείς βάζουμε την μετάνοια, ο Θεός την χάρη. Μας ανακαινίζει, μας καθαρίζει, μας σώζει, σύμφωνα με το άπειρο έλεός Του. Αυτός άλλωστε ήταν και ο σκοπός της ενανθρωπήσεως Του. Μας το είπε: «Ουκ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Ματθ. θ’. 13).
Η μετάνοια είναι πολύ εύκολη. Επαφίεται στην προαίρεση του άνθρωπου. Η οσία Μαρία στα Ιεροσόλυμα δεν μπορούσε να μπεί μέσα στον ναό, Κάποια δύναμη την απωθούσε. Αμέσως κατάλαβε τα σφάλματά της, ήλθε σε επίγνωση, μεταμελήθηκε, έπεσε στα γόνατα, έκλαυσε και έβαλε και μεσίτρια και εγγυήτρια για την μετάνοιά της την Κυρία Θεοτόκο. Σηκώθηκε τότε, εισήλθε στο ναό, προσκύνησε τον Τίμιο Σταυρό και μετά πορεύθηκε στην ζωή της μετανοίας, της αδιάλειπτης ασκήσεως. Εμείς οι άνθρωποι πρέπει να συνέλθουμε, να έλθουμε σε επίγνωση και να σκεφθούμε ότι είμαστε γή και σποδός. Έρχεται στιγμή, που η ψυχή χωρίζεται από το υλικό σώμα και ο φόβος αύτού του εννοουμένου θανάτου τρομάζει τους ανθρώπους και τους οδηγεί σε μετάνοια. Μετά από αυτήν ακολουθεί η εξομολόγηση. Ο Πανάγαθος Θεός δεν έβαλε Αγγέλους να δέχονται τα σφάλματα των ανθρώπων. Έβαλε ομοιπαθείς ανθρώπους κατά διαδοχή, τους επισκόπους και τους ιερείς, οι οποίοι είναι διάδοχοι των Αποστόλων. Οι Απόστολοι του Χριστού έλαβαν όλη την εξουσία, καθώς τους είπε: «Καθώς απέσταλκέ με ο Πατήρ, κάγώ πέμπω υμάς»(Ίω. κ’ 21) και, αφού τους εμφύσησε, συνέχισε: «Λάβετε Πνεύμα άγιον. Αν τίνων αφήτε τάς αμαρτίας, αφίενται αυτοίς· αν τίνων κρατήτε, κεκράτηνται» (Ίω. κ’. 21-23). Την εξουσίαν αυτήν της αφέσεως των αμαρτιών οι άγιοι Απόστολοι παρέδωσαν στους διαδόχους τους και αυτοί στην συνέχεια την παραδίδουν στους Ορθοδόξους εξομολόγους ιερείς και θα την παραδίδουν μέχρι την συντέλεια των αιώνων.
Η προαίρεση του ανθρώπου που αναφέραμε είναι δύναμη και της ψυχής που δεσπόζει του σώματος και του σώματος που ακολουθεί την ψυχή. Γι’ αυτό και η ψυχή και το σώμα άμα σφάλλουν, θα καταδικασθούν στην αιώνια κόλαση. Στο σύμβολο της πίστεώς μας λέμε ότι προσδοκούμε ανάσταση νεκρών, όπου οι αμαρτωλοί θα πορευθούν στο πύρ το αιώνιο, το «ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού»(Ματθ. κε’, 42) και οι δίκαιοι θα κληρονομήσουν την «ητοιμασμένην βασιλείαν από καταβολής κόσμου» (Ματθ. κε’, 34). Δεν χωρούν, λοιπόν, προφάσεις· όπου θέλουμε πηγαίνουμε. Είτε στην ατελεύτητη χαρά και ζωή, είτε στην αιώνια θλίψη και κόλαση. Η προαίρεση συναρτάται με την κρίση που διαθέτει ο άνθρωπος. Όλοι οι άνθρωποι είναι όντα λογικά. Η λογική γεννά κρίση και η κρίση γέννα το συμφέρον του καθενός, Προαίρεση έχουν όλοι· και αυτά τα νήπια έχουν προαίρεση. Γι’ αυτό, όταν βλέπουν τους γονείς τους, τρέχουν με χαρά κοντά του, ενώ όταν βλέπουν άγνωστους, φεύγουν και κλαίουν.
Πηγή:Διμηνιαίο περιοδικό «Μοναχική έκφραση» 
ιεράς μονής Αγίου Νεκταρίου-Τρίκορφου Δωρίδος, 
τ.49, Ιούνιος-Ιούλιος-Αύγουστος 2012

Στον τόπο τούτο κάθε βήμα έχει και τον άγιό του († Γέροντας Άνθιμος Αγιαννανίτης)
Η Σκήτη της Αγίας Άννης είναι αγιοτρόφος. Έχει πιανθεί με τους οχετούς των δακρύων και των ιδρώτων πλήθους ασκητών που ανά τους αιώνες επιποθούν την «εν Χριστώ» τελείωση και θέωση. Κάθε γωνιά είναι αγιασμένη από παλαιούς και σύγχρονους αγίους.
Αξίζει να μνημονεύσουμε μερικούς για παραδειγματισμό και μίμηση της ακραιφνούς πολιτείας τους.
Ο μακαρίτης ο Ιωακείμ, δεν έκανε θαύματα μετά θάνατον, αλλά έκαμε «εν ζωή». Αυτός ήταν λήσταρχος από την Κρήτη, ληστής κατά των Τούρκων, όχι κατά των Χριστιανών. Αυτός φόνευσε ένα Τούρκο διοικητή και τον κρέμασε σ’ ενα δένδρο και τον έφαγαν τα όρνεα. Οι Τούρκοι το έφεραν βαρέως κι έκαμαν τα αδύνατα δυνατά, για να τον συλλάβουν. Το όνομα του ήταν Ιωάννης.
Τότε τον πήραν καλοί Χριστιανοί και τον έβγαλαν στη Μακεδονία, όπου έμενε στα χωράφια ενός Τούρκου. Εκεί υπήρχε ενα εκκλησάκι, όπου πήγαινε και προσευχόταν. Κάποτε ο αφέντης του τον είδε προσευχόμενο να συμψάλλει με ουράνιες δυνάμεις και αποφάσισε και τον έφερε εδώ στην Σκήτη. Πιο πέρα είναι το σπήλαιό του, όπου ασκήτευε. Διακρινόμενος διά την απλότητα του ήθελε να τον ονομάσουν Άννα. Οι πατέρες, όμως, του εξήγησαν κι έλαβε το όνομα του συζύγου της Ιωακείμ.
Στο σπήλαιο έμεινε επί πολλά ετη. Εκοιμήθη περί το 1902. Προ του τέλους του, ως υπέργηρος, μετεφέρθη εις τον τόπον του νέου οστεοφυλακίου, όπου και ανεπαύθη. Είχε βία μεγάλη στη ζωή του. Σε Ρώσους προσκυνητές, κατόπιν προσευχής, είχε δώσει ξερά δαμάσκηνα. Ένας πατέρας τα έλαβε και τα έδωσε στο εκ γενετής βουβό παιδί του, να φάει, κι όταν τα έβαλε στο στόμα του, μίλησε. Σε άλλον είχε δώσει σύκα ξερά και πήγε και τα έθεσε στα μάτια του τυφλού τέκνου του κι έβλεψε. Η Ρωσική Εκκλησία έχει τυπώσει εικόνες του, όπου εικονίζεται στην σπηλιά του ασκούμενος..,
Στον τόπο τούτο κάθε βήμα είναι κι ένας άγιος, ένας ασκητής που έφθασε μέχρι την απάθεια και την θέωση… Υπήρχαν πραγματικοί εργάτες της μυστικής θεολογίας, της αενάου προσευχής, ως ο Δαμασκηνός από το Αϊβαλί της Μικράς Ασίας, όπου ησύχαζε εδώ, άκρως ησυχαστής, ο οποίος με το σπίτι μας είχε μεγάλες σχέσεις. Ο μακάριος Δαμασκηνός έπαιρνε μόνο 30 οκάδες σιτάρι τον χρόνο, όταν άλλοι ήθελαν 100 και 130 οκάδες. Αυτός γκρέμιζε κάποτε ένα πεζούλι για να το διορθώσει και σκάβοντας βρήκε ενα σώμα ακέραιο, λείψανο κεκοιμημένου αγίου πατρός. Ήταν νύκτα και το άφησε για το πρωί, να πάει κάτω στο Κυριακό να ειδοποιήσει, να πάνε οι ιερείς με λαμπαδοφορία να το πάρουν, ως πρέπει στους αγίους. Τότε του παρουσιάζεται ο κοιμηθείς άγιος και του λέγει:
-Να με σκεπάσεις εκεί που είμαι. Εμείς δεν θέλουμε την δόξα ούτε τώρα. Αν δεν με σκεπάσεις αμέσως, και τώρα θα σε τιμωρήσω και στην κρίση.
Και τον εσκέπασε εκεί που ήταν και μένει άγνωστος. Πολλά τα φαινόμενα εδώ. Πολλής αρετής και ο Δαμασκηνός. Αυτά που έχει γράψει ενας Κύριλλος, «ο Αγιορειτικός ησυχαστικός μοναχισμός», του Δαμασκηνού είναι. Ο Δαμασκηνός εκοιμήθη κατά το 1915. Αυτά μου τα έχουν πει οι Γέροντες, καθότι εγώ ήλθα το 1929…
Ήσαν ολόκληρη χορεία τέτοιοι αυστηροί ησυχαστές, με μόνο προσευχή, εργασία και αυστηρότητα, μεμονωμένοι, ησυχάζοντες… Ο Δαμασκηνός ήταν ολο αγρυπνία, ως λέγει ο Μέγας Αρσένιος, μια ώρα ύπνος το εικοσιτετράωρο. Μεγάλος ήσυχαστής ο γερο-Δαμασκηνός… Διάφοροι βλέπουν μυστικές φωταψίες σε διάφορα μέρη. Από το 600 που έχουμε εδώ μοναχούς, κάθε σπήλαιο θα έχει κι ενα ησυχαστή. Πάντως, αν δεν έφθασε τελείως στην θέωση, θα έφθασε στην απάθεια, που είναι κατώτερος βαθμός, στην προόραση, καθώς το ορίζει ο μέγας άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Όλοι αυτοί είναι άγιοι άνδρες. Εδώ στην Καλύβη μας, πριν την πάρει ο Γέρων Θεόφιλος, ο οποίος έζησε 120 ετών, εκοιμήθη το 1918 και ήλθε το 1828, ήταν βιαστής και επί εικοσαετία ο ύπνος του ήταν μόνο δύο ώρες την ημέρα, έμενε ενας ενάρετος Γέρων Δοσίθεος, ο οποίος αξιώθηκε να δει Αγγέλους…
Τέτοιοι άνδρες υπήρχαν, ως ο ιερός Δοσίθεος εδώ… Ο άγιος Σάββας της Καλύμνου είναι μαθητής της Καλύβης μας. Εγώ δεν τον γνώρισα, ο Θεόφιλος τον γνώρισε. Γι’ αυτό όταν μάθαμε περί αυτού, πήγαμε το 1960 στο μοναστήρι του στην Κάλυμνο. Εκάρη μοναχός από τον Γέροντά του Ιάκωβο κι εδώ υπήρξε μαθητής της ζωγραφικής. Μετά τον θάνατό του, όπου έμεινε διάδοχος ο Γερο-Ιωάννης, ο άγιος Σάββας πήγε στην Ιερουσαλήμ. Ήλθε πάλι εδώ ως ιερεύς. Κατόπιν πήγε πάλι στην Ιερουσαλήμ, όπου έμεινε στον ναό της Αναστάσεως, αλλά περισσότερο ασκήτευσε στη μονή του Χοζεβά, ως αναφέρεται στη βιογραφία του. Ήταν ασκητικός άνδρας πολύ… Κατόπιν πήγε στην Αίγινα με τον άγιο Νεκτάριο, άπ’ όπου ερχόταν τακτικά εδώ. Τελευταία φορά επισκέφθηκε στον τόπο το 1927, όπου κεράστηκε εδώ στο αρχονταρίκι.
Στην Καλύβη του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου εκάρη μοναχός ο άγιος οσιομάρτυς Νεκτάριος ο εκ Βρυούλων της Μικράς Ασίας. Η βιογραφία του είναι σαφής. Ομοίως η Αγία Τριάδα, που είναι κάτω από το κοιμητήρι, είναι αρχαία Εκκλησία κι εκεί ευρίσκεται το σπήλαιο του αγίου Γερασίμου του εν Κεφαλληνία. Ο εξάδελφος του αγίου, ο Γερμανός, φαίνεται στον κώδικα της Σκήτης, όπου έκτισε το πρώτο Κυριακό της Αγίας Άννης, κατά κόσμον Γεώργιος, ήταν μεγαλύτερος του Αγίου. Ο Άγιος έφευγε από την Καλύβη τους, του Ευαγγελισμού, και πήγαινε στο σπήλαιο για περισσότερους αγώνες. Και ο Γερμανός ήταν ενάρετος. Κατά την συνήθεια, ανά πενταετία, πήγαιναν οι πατέρες στα Ιεροσόλυμα. Πήγαν μαζί και οι δύο εξάδελφοι και τον άγιο Γεράσιμο ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων τον κράτησε εκεί.
Από τον 16ον αιώνα κτίζονται τα εκκλησάκια των Καλυβών. Ο Γέρο-Χρύσανθος από την Αγία Τριάδα που εκοιμήθη πρόσφατα είχε παπούδες ενα Ονούφριο νηπτικό, ενα Μηνά Μαυροβούνιο πνευματικό κι ενα Βικέντιο. Ο Γέρο-Ονούφριος ήλθε με τα πόδια στο Άγιον Όρος από τη Μικρά Ασία. Εκοιμήθη περί το 1918. Πήγε και στον ηγεμόνα του Μαυροβουνίου και πήρε βοήθεια κι ήλθε κι ανακαίνισε την αρχαία Καλύβη της Μεταμορφώσεως.
Τον Αβιμέλεχ τον γνώρισα πολλά χρόνια. Ήταν ήσυχος, φρόνιμος, καλογερικός κι έγραψε για τον άγιο Νεκτάριο… Ο παπα-Σάββας ήταν θρυλικός πνευματικός, άκρας αρετής… Τους αληθινούς εργάτες του Κυρίου θα τους δούμε στην Δευτέρα Παρουσία του Θεού, τους ύπ’ Αυτού δοξασθέντας, ως λέγει ο άγιος Αθανάσιος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, όταν του ζητούσαν μοναχοί ν’ ανακηρύξει ως άγιο ένα κτίτορα και τους λέγει, πως δεν έχουμε σημεία μετά την κοίμησή του, όπως έχουμε σε άλλους αγίους κτίτορας…
Τον Ιωακείμ τον μακρυγένη τον γνώρισα. Ήλθε μετά από εμένα. Ήταν υψηλού αναστήματος και την γενειάδα του, που έφθανε στη γή, την έθετε μέσα στο ζωστικό του. Ο Ιωακείμ εκοιμήθη νέος, έπασχε από φυματίωση. Καλός αδελφός, λίαν ευλαβής, αλλά όχι με υψηλές πνευματικές καταστάσεις, ελλείψει εμπείρου πνευματικού Γέροντος, ο οποίος είναι απαραίτητος για την καλλιέργεια της ψυχής, όπου με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος ο αγωνιζόμενος ανεβαίνει υψηλά…
Η ιστορία της Καλύβης μας είναι 150 ετών. Η ιστορία της Σκήτης μας είναι 1500 ετών. Πολλοί άγιοι διήλθαν…
(Το κείμενο αυτό αποτελεί απόσπασμα συνομιλίας του Γέροντος Ανθίμου της 28.6.1982 που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Πρωτάτο» τεύχος 15, σελίς 34, Ιανουαρίου Φεβρουαρίου 1989).
Πηγή: Διμηνιαίο περιοδικό «Μοναχική Έκφραση», 
τ. 49, Ιερά Μονής Αγίου Νεκταρίου, Τρίκορφο Δωρίδος, 
Ιούνιος-Ιούλιος-Αύγουστος 2012.

Γέροντας Άνθιμος ο πνευματικός: Η Βασιλεία των Ουρανών είναι μεγάλο, ακατάληπτο Μυστήριο!...

Ο Μανώλης Μελινός συνομιλεί στο Άγιον Όρος 
με τον αείμνηστο Γέροντα Άνθιμο τον Πνευματικό

(Περιοδικό η "ΑΛΗΘΕΙΑ" - Ιανουάριος 2002)
Αδρή φυσιογνωμία του Αγίου Όρους, ο πολυσέβαστος μακαριστός ιερομόναχος Άνθιμος Αγιαννανίτης ο Πνευματικός. Άνθρωπος τω όντι ουράνιος, άγγελος επίγειος ασφαλώς. Άνθρωπος γνησίου Βιώματος, ολοένα καταδυόμενος στα μεγάλα πνευματικά βάθη και συνάμα αναρριχώμενος στα δυσθεώρητα ύψη των αρετών. Εραστής, ο Γέροντας, των υπερκοσμίων -βιαστής της Βασιλείας των Ουρανών. Παραπέμπει αβίαστα ο παπα-Άνθιμος στους μεγάλους Γεροντάδες του Όρους και όχι μόνον.
Μέτρο διακρίσεως ο πάλλευκος Αγιορείτης Άνθιμος ο Πνευματικός. Στιβαρός χειραγωγός εις Χριστόν, φροντίζει να λειαίνει τις ποιες γωνίες της ψυχής. Έχει μεγάλη σημασία ο τρόπος που καλλιεργούνται ο εγκέφαλος και η καρδιά. Η υπερτροφία τού εγκεφάλου αποξενώνει το όργανο αυτό της ψυχής από την καρδιά και τη ζωή της. Από την άλλη, η υπερτροφία της καρδιάς δημιουργεί τύπους νοσηρούς. Η δυσανάλογη ανάπτυξη, η ασυντόνιστη καλλιέργεια νου και καρδιάς προκαλεί τέτοια δυσαρμονία, ώστε ο άνθρωπος να εμφανίζεται δύσκαμπτος και μονομερής. Ολ' αυτά ο περίφημος σκητιώτης Πνευματικός τα επεμελείτο με αγάπη πολλή. Στο Άγιον Όρος είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνομιλία μαζί του.
M.M.: - Γέροντα, βάζω μετάνοια και σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου που έχετε την καλοσύνη να συνομιλήσουμε, χειραγωγώντας μας εις Χριστόν.
A.A.: - Κι εγώ σάς ευχαριστώ, αγαπητέ μου, που καταδεχθήκατε εμένα, έναν -ας μη μεταχειρισθώ άσχημες λέξεις- αμαθή γέροντα. Παρακαλώ να παραβλέψετε τα σφάλματα μου!
M.M.: - Γέροντα, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Ο λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν...! Αλήθεια, τι βάθος και πλάτος και πλούτος θείας αγάπης! Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο Υιός και Λόγος τού Πατρός, το δεύτερο Πρόσωπο της Άγιας Τριάδος ενηνθρώπησε για τη σωτηρία όλων μας! Βοηθήστε μας με τη μεγάλη αγιορείτικη εμπειρία σας να προσεγγίσουμε αυτά τα βαθιά νοήματα και μηνύματα.
ΕΞΕΠΕΣΕ
A.A.: - Είναι μεγάλο ακατάληπτο Μυστήριο, παιδί μου. Προσέλαβε στο άπειρον της Θεότητος τον άνθρωπο. Με εννοήσατε; Ούτε η Θεότης μετετράπη σε ανθρωπότητα ούτε η ανθρωπότης σε Θεότητα. Με εννοήσατε; Ο Θεός ήλθε να σώσει το υπεροχικό κτίσμα Του τον άνθρωπο τον όποιο έπλασε εξ αρχής για να είναι κυρίαρχος όλης της κτίσεως. Εκείνος όμως εξέπεσε... Ο άνθρωπος μετά την πτώση του δεν μπορούσε να επιστρέψει κοντά στον Θεό, γι' αυτό κατέβηκε Εκείνος και τον πήρε τον προσέλαβε εις τον Εαυτόν Του. Εις το άπειρον της Θεότητος τι είναι ο άνθρωπος; Μήτε μία τελεία! Σε αυτό το σημείο πολλοί συγχέουν τα πράγματα διότι δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Ήλθε ο Θεός και πήρε όλο τον άνθρωπο. Θα σάς πω ένα μικρό παράδειγμα: Πώς ένας άνθρωπος έχει ένα δακτυλιδάκι στο δάκτυλο του; Τί είναι το δακτυλίδι απέναντι στο σώμα; Μήτε σάρκα μήτε οστούν. Είναι μέταλλο. Έτσι και η Θεότης προσέλαβε τον άνθρωπο που είναι πεπερασμένος. Εις το άπειρον της Θεότητος προσέλαβε τον άνθρωπο -γι' αυτό λέγεται πρόσλημμα- έλαβε την ανθρωπότητα και μας έδωσε τη χάρη της Θεότητος και τη σωτηρία. Είδατε πώς εισέρχεται ο νους λίγο-λίγο από τα μικρά αυτά παραδείγματα εις τα ακατάληπτα και υψηλά; Ο Θεός προσέλαβε τον άνθρωπο και υπέστη όλα όσα γνωρίζουμε, διότι ο Θεός είναι εύσπλαχνος, αλλά είναι και δίκαιος. Ήλθε κι έπαθε εν σαρκί για να μας σώσει. Γι' αυτό οι μονοφυσίται απατώνται φρικτότατα και αν δεν διορθωθούν, πάνε χαμένοι. Τον ήλιο, τον αέρα αντιλαμβανόμαστε διά των αισθήσεων. Πώς το πάντη άυλον της απείρου Θεότητος θα συλληφθεί και θα σταυρωθεί; Απλούστατα έπαθεν η ανθρωπότης, η δε Θεότης απαθής διέμεινεν και δικαιώθηκε ο άνθρωπος λόγω της αναμαρτησίας της Ανθρωπότητος τού Υιού τού θεού. Γι' αυτό μας έδωσε την ελευθερία και μας ανέβασε εις τα δεξιά της μεγαλοσύνης Του να βλέπουμε τη δόξα την οποία είχε ο Θεός προτού τον κόσμο κτίσει! Ο Κύριος ήλθε και μας ελευθέρωσε από τον τάραχο των παθών, της αμαρτίας μας, πως ψάλλει ο υμνωδός. Μάς απήλλαξε απ' όλα τα δεινά και μας ανεβίβασε και μας εκάθισεν εκ δεξιών τού θρόνου της μεγαλοσύνης Του για να έχει πολλούς αδελφούς πως είπε και μείς να χαιρόμεθα για τον απόλυτο σκοπό για τον οποίον ο πανάγαθος Θεός μας εδημιούργησε! Μάς προετοίμασε τόσα μεγάλα αγαθά που ο μέγας Παύλος αφού ανέβη εις τον τρίτον πύρινον ουρανόν -που αι αγγελικοί δυνάμεις- μας λέγει ότι ούτε στόμα ανθρώπων μπορεί να τα ειπεί ούτε νους να φαντασθεί τα υπέρ πάν -φύσει και θέσει-τελούμενα αγαθά. Εις των αγίων Πατέρων λέγει: Τρία πράγματα δεν μπορούσαν να γίνουν καλύτερα: Πρώτον η Μητέρα τού θεού! Ο Κύριος πήρε τη σάρκα τη δική μας και μας έδωσε Πνεύμα. Μάς έκανε αδελφούς για να κληρονομήσουμε τη Βασιλεία Του. Δεύτερον αυτή αύτη η σαρξ τού Υιού τού θεού! Την προ-σέλαβεν η Θεότης! Αλήθεια τι μεγαλείον! Τρίτον, τα μέλοντα αγαθά που θα απολαύσουν όσοι εργάζονται τας εντολάς τού θεού. Διότι εργαζόμενοι θα λάβουν μισθό. Οι μη εργαζόμενοι δεν μπορούν να ζητήσουν μισθό. Διά τούτο εύχομαι να γίνουμε άξιοι τού μεγάλου Μυστηρίου της ενσάρκου Οικονομίας.
70 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟΝ ΑΘΩ
M.M.: - Γέροντα πόσα χρόνια ασκείσθε ατό Άγιον Όρος;
A.A.: - Εις το Άγιον Όρος συνεπληρώθησαν τα εβδομήκοντα έτη της ανάξιας παραμονής μου.
M.M.: - Μέσα σ' αυτά τα εβδομήντα ολόκληρα χρόνια, γέροντα, χιλιάδες άνθρωποι θα έχουν ασφαλώς φθάσει στην καλύβη σας εδώ στη Σκήτη της Αγίας Άννης και άλλοι θα έχουν εξομολογηθεί στο πετραχήλι σας, άλλοι θα έχουν ζητήσει τις πολύτιμες νουθεσίες σας κι άλλοι απλώς θα πέρασαν να εξασφαλίσουν τις θεοπειθείς ευχές σας. Ποια είναι η εμπειρία σας από τους ανθρώπους αυτούς; Πώς αντιμετωπίζετε τον πόνο τού σύγχρονου άνθρωπου, γέροντα;
A.A.: - Άκουσε, παιδί μου. Ζούμε σε μια περίοδο που όλοι οι άγιοι και όλοι οι ευσεβείς παρακαλούσαν να μην βρίσκονται.
M.M.: - Μιλήστε μας, γέροντα, για την αποστασία αυτή, για την απομάκρυνση από το θέλημα τού Θεού.
A.A.: - Παιδί μου, ξέρεις τι θα πει αποστασία; Ο θείος Παύλος έγραψε στους Θεσσαλονικείς επιστολή που τους παροτρύνει να μην είναι σαν τους άλλους που δεν έχουν ελπίδα. Εκείνοι την παρερμήνευσαν και ο απόστολος αναγκάσθηκε να τους γράψει και δεύτερη επιστολή. Με εννοήσατε; Τους γράφει μεταξύ άλλων: Γιατί ξενίζεσθε και διαστρέφετε; Εγώ όταν ήμουν κοντά σας δεν σάς έλεγα ότι η Β' Παρουσία τού Κυρίου δεν θα γίνει τώρα, αλλά θα αργήσει;. Τους έβαλε, λοιπόν, ένα όριο, μεταξύ άλλων, λέγοντας: Δει πρώτον ελθείν την αποστασίαν, έως ότου αποκαλυφθή ο αρχηγός της αποστασίας (τουτέστιν, ο άνθρωπος, για να μη νομίζουν για τον άγγελο τον αποστάτη, τον εωσφόρο, τον οποίο "ανελεί ο Κύριος τη δυνάμει τού Πνεύματος") όστις θα υψώση εαυτόν υπέρ πάν σέβασμα.... Σήμερα, λοιπόν, Βρισκόμαστε σ' αυτή την περίοδο. Υπάρχουν κι άλλοι που μας διαφωτίζουν περισσότερο. Είναι ο άγιος Ιππόλυτος Ρώμης, Αθηναίος την καταγωγή (όχι σαν τα μαζέματα που είναι τώρα καταλάβατε;) από το πάλαι ποτέ κλεινόν άστυ κι όχι από τη Βαβυλώνα αυτής της Ελλάδος... Μάς δίδει σημάδια αισθητά. Εκεί στον λόγο του περί συντέλειας και περί αντίχριστου λέγει: Καθώς ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ο Υιός τού Θεού και Θεός ένωσεν εις μίαν πίστιν πάντα τα έθνη, όταν ο αντίχριστος θα συνάξη το διασκορπισθέν γένος... Λοιπόν -όσον αφορά το πρώτο σημάδι, βλέπουμε ότι ακόμη δεν συνήχθησαν στην Παλαιστίνη όλοι οι Εβραίοι. Εκεί είναι το όρος των ελαιών. Εκεί πήγαινε ο Κύριος και προσευχόταν. Εκεί έγινε η φοβερά προσευχή εκεί και η προδοσία. Απ' εκεί ανελήφθη ο Κύριος. Εκεί ήτο ο ναός της Αναλήψεως, τον οποίο είχε κτίσει η αγία Ελένη. Όταν πήγαν οι Αγαρηνοί, διέδωσαν τις ασυναρτησίες τους. Μου έρχονται τώρα στο νου να σάς πω υπό μορφήν ερωτημάτων τα εξής: Οι πεθαμένοι τρώνε; Ασφαλώς όχι. Μήπως πίνουν; Όχι βέβαια. Πορνεύουν οι πεθαμένοι; Έ, όχι! Κι -όμως αυτά διακηρύσσουν! Μάλιστα. Μα και στο κουνούπι να τα πεις θα σε πει... άλογο!
ΣΥΓΧΙΣΗ
M.M.: - Μέσα στο πλαίσιο, γέροντα της αποστασίας της εποχής μας, γίνεται πολύς λόγος για την έλευση τού αντίχριστου. Υπάρχει μια σύγχιση στον κόσμο...
A.A.: - Μα εκεί σε πηγαίνω σκαλί-σκαλί. Διότι δεν μπορούμε να ανεβούμε από το κάτω-κάτω σκαλί κατευθείαν στο πάνω-πάνω!
M.M.: - Κι εδώ που είστε εσείς είναι πολύ ψηλά από τη θάλασσα.
A.A.: - Λοιπόν, βλέπετε το ένα σημάδι που μας έδωσε ο άγιος Ιππόλυτος το 170 μ.Χ. Ακούστε τώρα και το δεύτερο: Λέει: Καθώς ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ο Υιός τού Θεού και Θεός ήγειρε τον ναόν τού σώματος -ανεστήθη από των νεκρών- ούτω και ο αντίχριστος θα ανεγείρει τον κατεδαφισθέντα ναόν τού Σολομώντος. Και άλλα... Λοιπόν, άμα δείτε ότι χτίζεται ο ναός τού Σολομώντος, αυτό είναι το τελευταίο σημάδι. Τότε ο αντίχριστος θα είναι τριάντα χρονών, όσον ο Κύριος όταν άρχισε τη δημόσια δράση Του. Θα προηγηθεί βέβαια ο πόλεμος, ώστε όπως λέγει ο Ιεζεκιήλ- τα όρη θα ανατραπούν, τα κτίρια θα πέσουν μαζί τους και το τέμενος τού Ομάρ. Αφού πέσουν όλα αυτά, θα δοθεί η ευκαιρία στους Εβραίους να κτίσουν τον ναό τού Σολομώντος. Ο αντίχριστος:Ενώχ και ο προφήτης Ηλίας. Τότε λοιπόν ο αντίχριστος θα αποκτείνει εκατόν σαράντα τέσσερις χιλιάδες -από τις δώδεκα φυλές τού Ισραήλ, δώδεκα χιλιάδες- μάλιστα. Με εννοήσατε; Ε, τότε θα κατέβει ο Κύριος, όπως λέει καθαρά το ευαγγέλιο επί νεφέλης. Θα προπορευθεί το σημείο τού Υιού τού Ανθρώπου και θα γίνει η παγκόσμια Κρίση. Στην Παλαιστίνη, στην Ανάληψη, λένε οι άγγελοι στους αποστόλους: Τί Βλέπετε, άνδρες Γαλιλαίοι, στον Ουρανό; Ούτος ο Ιησούς, ο αφ' υμών αναληφθείς εις τους Ουρανούς, ούτος ελεύσεται πάλιν καθ' ον τρόπον εθεάσασθε αυτόν ανερχόμενον εις τους Ουρανούς. Ακούτε τι μας λένε; Εννοήσατε; θα τον πάρουν ως Βασιλέα και θα κηρύξει τον εαυτό του μέσα σ' αυτόν τον ναό τού Σολομώντος, -όπως λέγει ο απόστολος Παύλος στη Β' προς Θεσσαλονικείς επιστολή του. Θα πει ότι αυτός είναι Θεός. Θα υψώσει εαυτόν υπέρ πάν σέβασμα. Αφού κηρύξει τον εαυτό του Θεό, ο αντίχριστος τότε θα έλθουν ο δίκαιος
Ο Κύριος λέει: Εάν σάς είπωσι εν τη ερήμω μη εξέλθητε και εάν σάς είπωσι εν τοις ταμιείοις μη εισέλθητε καθ' όσον η αστραπή άρχεται από ανατολών έως δυσμών έτσι και η παρουσία τού Υιού τού Θεού θα είναι φανερή παντού. Τότε κατά τον προφήτη θα μαζευτούν πάντα τα έθνη εις την κοιλάδα τού Ιωσαφάτ. Εκεί θα είναι οι άνθρωποι όλοι και ο Κύριος θα κατεβεί εκεί απ' που αναλήφθηκε. Εκεί θα γίνει η Κρίσις. Από τον θρόνο τού Υιού τού Ανθρώπου θα εξέλθει ο πύρινος ποταμός και θα μαζέψει -όλους τους... ομοίους μου! Θα μας τραβήξει στη νεκρά θάλασσα και από εκεί στην καρδιά της γης. Τους καλούς θα τους βάλει στη Βασιλεία του, λέγοντας τους: Δεύτε οι ευλογημένοι τού Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν Βασιλείαν από καταβολής κόσμου.... Καταλάβετε; Πριν δημιουργήσει τον κόσμο δημιούργησε τον Παράδεισο για το άνθρωπο! Αλλού λέγει: Εν τω οίκω τού Πατρός μου μοναί πολλαί εισί. Ο καθένας μας κατά τα έργα και την κατάστασή του θα πάμε. Καταλάβατε; Για δε την κόλαση τι λέγει: Πορεύεσθε απ' εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το εξώτερον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού. Τους ανθρώπους μας έκανε ο Θεός αυτεξούσιους. Το αυτεξούσιον είναι η θέληση μας. Με εννοήσατε; Αυτό μας μένει. Γι' άλλα, τίποτε. Άμα θέλουμε πάμε ή στη Βασιλεία των ουρανών ή στο σκότος τού διαβόλου Είναι δικό μας ζήτημα το που θα πάμε. Γι' αυτό σάς λέγω, αν αγαπούμε τον εαυτό μας να κοιτάξουμε την ψυχή μας, διότι αυτός είναι ο εαυτός μας. Με εννοήσατε; Το δε σώμα είναι ένδυμα της ψυχής. Είναι κι εργαλείο της ψυχής για να κάνει τας αρετάς. Γι' αυτό ας προσέξουμε. Καταλάβατε; 

Αγία Άννα, το Βήμα του Αγίου Όρους








Αθήνα 1986









Σχετικό:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου