Βαρθολομαίος μοναχός Σταυρονικητιανός (1913 - 1982)

Υπήρξε ο μακάριος υποτακτικός τέλειος του μακαριστού Γέροντος Φιλαρέτου (†1975). Ήταν και αυτός από τη Ρουμανία. Ο αυστηρός και λίαν ασκητικός Γέροντας του τον έστελνε να εργάζεται στα μοναστήρια και στα Κελλιά διάφορες χειρωνακτικές εργασίες. Έσκαβε τους κήπους, τ’ αμπέλια, κόσιζε τα χόρτα και ό,τι άλλες βαριές δουλειές του έλεγαν. Ήταν δυνατός και ικανός για τέτοιου είδους εργασίες και γι’ αυτό ήταν περιζήτητος.

Το 1966, σκάβοντας μία ημέρα από το πρωί ένα αμπέλι, το μεσημέρι κάθισε λίγο να ξεκουραστεί. Όταν σηκώθηκε να συνεχίσει την εργασία του, αισθάνθηκε μία τρεμούλα στα πόδια του. Από τότε τα πράγματα για τον π. Βαρθολομαίο, τον φιλότιμο εργάτη, άλλαξαν.

 Η τρεμούλα δεν ήταν από κόπωση, αλλά είχε αρχίσει η ασθένεια του πάρκινσον. Με τον Γέροντά του έμεναν στο Σταυρονικητιανό Κελλί του Αγίου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου. Μετά την οσιακή κοίμηση του Γέροντός του ήταν αδύνατον ν’ αυτοεξυπηρετηθεί και τον παρέλαβε η μονή. Επί μία επταετία ολόκληρη τον επιμελήθηκε και τον περιέθαλψε με κάθε δυνατή φροντίδα. Κλινήρης όλα αυτά τα χρόνια είχε συνεχή ανάγκη διακονητή για όλες του τις χρείες. Ημέρα με την ημέρα το σώμα του φθειρόταν πιο πολύ από την ασθένεια. Ο έσω άνθρωπος όμως ανανεωνόταν, έθαλλε, έλαμπε. Αντανακλούσε στο πρόσωπό του η εσωτερική γαληνιώσα κατάσταση της ψυχής του. Η ευχή του Ιησού ήταν αδιάλειπτη. Η ευχαριστία και η ευγνωμοσύνη στα χείλη του συνέχεια. Η υπομονή του ιώβεια. Η ελπίδα των υποσχεθέντων αφθάρτων αγαθών βέβαιη και απεριόριστη.

Το σώμα του έγινε ένα κουβάρι από τη δύσκολη ασθένεια. Κατέληξε στο κοιμητήρι της μονής, για ν’ αναπαυθεί από τους πολυχρόνιους κόπους, σκάβοντας τους κήπους του Αγίου Όρους και της καρδιάς του.

Η ψυχή του πέταξε αθόρυβα στους ουρανούς, για να λάβει εκεί τους μισθούς της υπακοής στον Γέροντά του και τους στεφάνους του μαρτυρίου για τη μεγάλη καρτερία στην πολύχρονη ασθένειά του. Ανεπαύθη στις 3.11.1982.

Πήγες – Βιβλιογραφία

Μοναχολόγιον Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα. Πληροφορίες Γέροντος Θεοδοσίου Σταυρονικητιανού, τον οποίο κι ευχαριστούμε.

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Β’ – 1956-1983, σελ.1041-1042 , Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.

http://www.pemptousia.gr