ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ

Συνέχεια από: Αρσένιος Ιερομόναχος Μπόκα

Μέσα ἀπ᾿ αὐτή τήν ζωή πηγάζει ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ, χάριν τῆς ὁποίας θά χαιρώμεθα στούς πειρασμούς καί στίς συμφορές μας. Σωματικά πικραινόμεθα, λόγῳ τῆς δυσκολίας ἀποκτήσεως τῶν ἀρετῶν, ἀλλά ψυχικά χαιρόμεθα γιά τόν μισθό, τόν ὁποῖο θά λάβουμε.
Ὁ Ἀδελφός πού κείρεται, στήν συνέχεια ἐρωτᾶται, ἐάν εἰλικρινά ὁμολογεῖ αὐτά μέ ὅλες τίς συνέπειες αὐτῆς τῆς ζωῆς. Καί ἀπαντᾶ ὅτι μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ εἶναι δυνατό αὐτό τό εἶδος τῆς ζωῆς. Ὁ ἱερεύς κατόπιν προσεύχεται στόν Θεό, ὑπενθυμίζοντας στόν Ἀδελφό ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μπροστά καί στόν πιό μεγάλο ἁμαρτωλό εἶναι πολύ μεγάλη, ἀπό ὅ,τι εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ μεγαλυτέρου ἁγίου γιά τόν Θεό.
Γι᾿ αὐτό ὁ Θεός δέν ξεχνᾶ τόν ἄνθρωπο, ὅπως καί ὁ ἄνθρωπος δέν ξεχνᾶ τόν Θεό. Γι᾿ αὐτό Αὐτός γνωρίζει τόν πόθο τοῦ Ἀδελφοῦ καί προσφέρει σ᾿ αὐτόν τήν δύναμί Του, γιά νά ἐκπληρώση τίς ἐντολές Του.

Οἱ εὐαγγελικές συμβουλές μέ τίς ὑποσχέσεις γίνονται ἐπίσημα ἐντολές. Τό ὡραιότερο δῶρο, τό ὁποῖο ἠμποροῦμε νά κάνουμε στόν Θεό εἶναι νά δωρίσουμε ὁλόκληρο τόν ἑαυτό μας καί τήν ζωή μας σ᾿ Αὐτόν. Ὁ Θεός μᾶς δέχεται καί μᾶς ἀγκαλιάζει, μᾶς προστατεύει καί μᾶς ἐνισχύει μέ παρόμοια ἄλλα δῶρα.
 Μόλις Τοῦ προσφέρουμε αὐτό τό δῶρο τῆς ἀγάπης μας, νοιώθουμε τήν δύναμί Του ἐπάνω στίς δυσκολίες μας, ἐπάνω στίς ἀδυναμίες μας καί λαμβάνουμε κουράγιο στόν ἀσκητικό μας ἀγῶνα. Ἕνα νέο πνεῦμα στεγάζεται μέσα μας ἀπ᾿ αὐτή τήν στιγμή. Τό εἴχαμε ἀπό παλαιότερα, ἀλλά τώρα αὐτό ἐκυρίευσε τήν καρδιά μας καί τήν ἐφώτισε μέ τίς ἀκτίνες του. Διότι θεῖο πνεῦμα  εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ ὁποία κάνει τούς ἀνθρώπους ἁγίους.
Ἔχοντας ὁ Ἀδελφός τό κεφάλι του σκυμμένο καί ἐπάνω σ᾿ αὐτό ὁ ἱερεύς ἔχοντας τό βιβλίο τῆς Ἀκολουθίας, προσεύχεται στόν Θεό νά δεχθῆ τόν δοῦλο Του στήν χορεία αὐτῶν πού ἐγκατέλειψαν ὅλα τά κοσμικά καί ἔγιναν ἄξιοι τῆς κλήσεως τοῦ Θεοῦ.

Ἐνισχυμμένος ἀπό τήν Ἀλήθεια, περιφραγμένος ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἡ ἀπόφασις τοῦ Ἀδελφοῦ εἶναι ἀκλόνητος στόν πόλεμο μέ τίς μηχανουργίες τοῦ νοεροῦ ἐχθροῦ. Ἡ νίκη κερδίζεται μέ τήν ὑπομονή, ἐνισχύεται ἀπό τόν Θεό διά τῆς Χάριτός Του καί τῶν πρεσβειῶν τῆς Μητέρας Του, τήν ὑπερενδόξου Δεσποίνης  Θεοτόκου καί ὅλων τῶν Ἁγίων, διά τῶν ὁποίων προσκυνεῖται καί δοξάζεται ὁ Τριαδικός Θεός.
Ὅλοι κλίνουν τίς κεφαλές τους. Ὁ ἱερεύς πάλι προσεύχεται στόν Θεό γιά νά ὑποδεχθῆ τό νεόκουρο Ἀδελφό, ὁ ὁποῖος ἀπό ὅλα τά εἴδη τῆς σωτηρίας, ἐξέλεξε αὐτό τό εἶδος τῆς θυσίας τοῦ ἑαυτοῦ του. Ἡ εὐχή συνεχίζει νά λέγη ὅτι οἱ κακές ἐπιθυμίες καί οἱ πονηροί λογισμοί θά πρέπει νά ἀπομακρυνθοῦν μαζί μέ τήν κοπή τῶν μαλλιῶν του, πού εἶναι καί ἡ συμβολική τους πρᾶξις.
Ἡ τήρησις τῶν ἐντολῶν ὁδηγοῦν τήν φύσι τοῦ ἀνθρώπου στήν ἁγιότητα Αὐτοῦ, ὁ Ὁποῖος ἔδωσε τίς ἐντολές. Ὁ ἱερεύς πάλι ζητεῖ ἀπό τόν Θεό γιά τόν Ἀδελφό καί τό χάρισμα τῆς ἀσαλεύτου ἀποφασιστικότητος, τῆς ἀτσάλινης θελήσεώς του, ἡ ὁποία καί χαρακτηρίζει τούς ἀγωνιστές.
Μέ ὅλα αὐτά, ὁ λειτουργός τῆς Θείας Λειτουργίας πλησιάζει τόν Ἀόρατο Χριστό, πού θά ἐπιτελέση τό Μυστήριο. Ἁπλώνει τό χέρι του ἐπάνω στό Εὐαγγέλιο, πού εἶναι τοποθετημένο μπροστά ἀπό τήν εἰκόνα τοῦ Σωτῆρος καί λέγει: «Ἰδού ὁ Χριστός εὑρίσκεται μπροστά μας ἀοράτως».
Καί ὁ ἱερεύς ἐρωτᾶ μία ἀκόμη φορά τόν Ἀδελφό, ἐάν ἔρχεται πρός τήν ζωή αὐτή μέ τήν θέλησί του, τελείως ἐλεύθερος ἀπό ἄλλες ἀνάγκες, ἐπειδή αὐτός εἶναι ὁ βασικός παράγων, πού ἀποφασίζει μόνος του γιά τήν καινούργια αὐτή πορεία τῆς ζωῆς του. Στό βάθος τῆς ὑπάρξεώς του ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἐλευθερία.
Αὐτό εἶναι τό δῶρο τοῦ Θεοῦ πού προσφέρεται στόν ἄνθρωπο καί διά τοῦ ὁποίου διακρίνεται σ᾿ ὅλη τήν ὁρατή δημιουργία καί ὅτι ἔγινε πλέον συγγενής τῶν ἀγγέλων, οἱ ὁποῖοι καί θά τόν ἐνδυναμώσουν νά βαδίση αὐτή τήν ἀγγελική πολιτεία.
Ὁ μοναχισμός λοιπόν, εἶναι ἕνας ἀρραβῶνας, κατά τρόπο ὑπερφυσικό, τῆς αἰωνίου ἀγγελικῆς ζωῆς.
Ὁ Ἀδελφός διατρανώνει ἀποφασιστικά τήν ἐλευθερία τῆς συνειδήσεώς του ἐνώπιον Αὐτοῦ, ὁ Ὁποῖος θά τόν βοηθήση νά εὕρη τήν πνευματική του ἐλευθερία. Ὁ ἀρραβῶνας αὐτός ἀρχίζει ἀπό τό ψαλίδι, ἐργαλεῖο μέ τό ὁποῖο κόπτει τό πέπλο τῆς ἀγνωσίας τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ψυχή ἤ τά δίκτυα τῶν νοερῶν παθῶν, πού ἔχουν περιτυλίξει τήν ψυχή.
Σ᾿ αὐτή τήν κουρά τῆς κόμης, ὄχι μόνο συγκατατίθεται, ἀλλά ἀσπάζεται ἀκόμη καί τό ψαλίδι, πού εἶναι τό φυσικό ἤ τό ἠθικό μέσο μέ τό ὁποῖο κάνει αὐτή τήν κοπή τῆς ψυχῆς καί τοῦ νοῦ ἀπό τά βδελυρά πάθη. Αὐτή ἦτο καί ἡ τελευταία ἡμέρα τῆς ζωῆς του, στήν ὁποία εἶχε προσωπική γνώμη καί ἰδιωτικό θέλημα.
Ἀπό τόν ἀρραβῶνα μέ τόν ἀγγελικό αὐτό τρόπο τῆς ζωῆς μπαίνει στήν ὑποταγή ὁ Ἀδελφός ἑνός νέου νόμου: τήν ἐκκοπή τοῦ θελήματός του καί ὅλων τῶν προσωπικῶν του γνωμῶν. Αὐτόν τόν νόμο τόν λαμβάνει ἀπό τό χέρι τοῦ Χριστοῦ, διότι ἔτσι λέγει ὁ λειτουργός στόν Ἀδελφό: «Ἰδού ἀπό τῆς χειρός τοῦ Χριστοῦ λαμβάνεις αὐτό...». Στόν ἀόρατο κόσμο χιλιάδες καί ἑκατομμύρια εἶναι οἱ οὐράνιες ὑπάρξεις καί ἡ θέλησις τοῦ Θεοῦ εἶναι μία καί μοναδική.
 Διά τῆς καλογερικῆς ζωῆς εἰσερχόμεθα σ᾿ αὐτό τόν κόσμο γιά νά συμπληρώσουμε τόν τόπο τῆς δευτέρας ἀγγελικῆς χορείας, τήν ὁποία ὁ Θεός ἀπεφάσισε νά τήν γεμίση μέ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ εἶναι δυσκίνητοι στό σῶμα, νικοῦν σέ μάχη τούς ἀγγέλους, πού ἐξέπεσαν ἐξ αἰτίας τῆς παρακοῆς τους πρός τόν Θεό. Γι᾿ αὐτό, ὁ μοναχός, ἐάν θέλη νά ἀνυψωθῆ, μετά τό τέλος αὐτῆς τῆς ζωῆς του σ᾿ αὐτό τόν οὐράνιο προορισμό, πρέπει νά διδαχθῆ ἐδῶ ἐπί τῆς γῆς, ὅτι δέν θά ἔχη δικό του θέλημα, παρά θά ὑποτάσσεται μόνο στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως καί στόν οὐρανό τό θέλημά Του εἶναι μόνο ἕνα γιά ὅλους τούς ἀγγέλους καί  τούς ἁγίους.
Ποιό ἄλλο νόημα ἔχει τό ψαλίδι;  Οἱ συμβουλές, οἱ ἐπιπλήξεις, συκοφαντίες, ὀνειδισμοί ἔχουν σάν σκοπό τήν ἐκκοπή τῶν παθῶν, διότι μέ τήν ἐκκοπή τοῦ θελήματος, κόπτονται ὅλα τά πάθη. Ἰδού ὅτι τό δεύτερο νόημα τῆς χρήσεως τοῦ ψαλιδιοῦ εἶναι ἡ γνῶσις τῆς ἀληθείας, πού εἶναι ὁ Χριστός.
Ἡ Ἀλήθεια εἶναι ζωντανή ὕπαρξις. Ἔμεῖς εἴμεθα μέν ὕπαρξις, ἀλλά αἰχμαλωτισμένη στήν ἀπάτη τοῦ κόσμου. Πρέπει νά βγάλουμε τήν ἀπατηλή νοοτροπία μας γιά νά συνυπάρξουμε μέ τήν Ἀλήθεια, δηλαδή μέ τόν Χριστό. Αὐτός εἶναι ἡ «Θύρα» στήν «οἰκία τοῦ Πατρός, ἐνῶ τό Πνεῦμα εἶναι τό «κλειδί» μέ τό ὁποῖο ἀνοίγει τήν οἰκία.
Μ᾿ αὐτή τήν ἔννοια ὁ ἀγωνιστής μοναχός λαμβάνει καί νέο ὄνομα, κάποιου ἁγίου, ὁ ὁποῖος ἁγίασε διά τῆς ἀσκήσεως γιά νά τόν ἔχη πρότυπό του. Ἀρχίζοντας ἀπ᾿ ἐδῶ ὁ μοναχός καί μέ τό δῶρο τοῦ νέου ὀνόματος, λαμβάνει τό νέο Βάπτισμα, τοῦ ὁποίου μόνο ὁ ἴδιος καταλαβαίνει τίς ἐμπειρίες.
 Αὐτό δέν εἶναι ἡ ἐπανάληψις τοῦ πρώτου βαπτίσματος, ἀλλά ἡ ἀνανέωσίς του. Ἡ μετέπειτα ζωή του, λοιπόν, συνεχίζεται ἐπί τῆς γῆς καί θά εἶναι πρός δόξαν τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὁλόκληρη ἡ Ἁγία Τριάς κατοικεῖται σ᾿ ἕνα πλέον ἐκλεκτό δοχεῖο, στήν καρδιά του. Καλεσμένοι στήν πορεία αὐτή εἶναι πολλοί, ἀλλά μπαίνουν καί παραμένουν οἱ πιό ἐκλεκτοί. Μετά ἀπ᾿ αὐτά τά γεγονότα ἀρχίζει ἡ ἐνδυμασία ἐν Χριστῷ τοῦ νέου μοναχοῦ, μέ τά ἐξωτερικά ἐνδύματα. Τό κεφάλαιο αὐτό εἶναι στήν συνέχεια

Ἡ νέα ἐνδυμασία τοῦ  μοναχοῦ

Ὁ ἄσπρος χιτώνας

Κατ᾿ ἀρχήν ὁ διά τήν κουρά μοναχός πλησιάζει καί στέκεται ἐνώπιον τοῦ Ἱεροῦ Βήματος μέ ἄσπρα ροῦχα. Αὐτά εἶναι τά ἐνδύματα τοῦ φωτισμοῦ τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ἡ Χάρις τοῦ θείου φωτός, σβήνει γιά πάντα ἐν δυνάμει τήν σκυθρωπότητα καί τήν λύπη τῆς ψυχῆς, λόγῳ τῶν παθῶν της καί φωτίζεται ἡ φύσις της μέ τήν δόξα τοῦ θείου φωτός.
 Τώρα ἀρραβωνίζεται μέ τό δῶρο τοῦ φωτός τοῦ Θαβώρ, οὕτως ὥστε, ὄχι μόνο  ἡ ψυχή, ἀλλά καί τό σῶμα νά λάβουν σταδιακῶς καί κρατήσουν μέσα τους τό θεῖο τοῦτο φῶς.
Αὐτό εἶναι τό ἔνδυμά μας, ἔνδυμα φωτός γιά ἐκείνη τήν ἡμέρα τῶν γάμων μετά τοῦ Υἱοῦ, πού θά γίνη στό τέλος αὐτοῦ τοῦ αἰῶνος καί στήν ἀρχή τοῦ μέλλοντος αἰῶνος.

Ὁ  Ἀνάλαβος

Ἀκολουθεῖ ὁ Ἀνάλαβος, τοῦ ὁποίου δέν πρέπει νά ξεχνοῦμε τήν σημασία, πού εἶναι γραμμένη ἀπό τόν Ἴδιο τόν Χριστό: «Ἄρατε τόν ζυγόν μου ἐφ᾿ ὑμᾶς καί μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι πρᾶος εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ...ὁ γάρ ζυγός μου χρηστός καί τό φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν» (Ματ.11,29-30).
Ἰδού τί λέγει καί ὁ προφήτης Ἡσαΐας διά τοῦ τροπαρίου τῆς Μεγάλης Πέμπτης: «Τόν νῶτον μου ἔδωκα εἰς μαστίγωσιν, τό δέ πρόσωπόν μου οὐκ ἀπεστράφη ἀπό ἐμπτυσμάτων...». Ὁ Ἰησοῦς φανερώθηκε ἀποκαλυπτικά στόν Ἡσαΐα σάν «ὁ μεγάλης βουλῆς Ἄγγελος», σάν ὁ μοναδικός ὁ Ὁποῖος μᾶς ἀπεκάλυψε τήν ὁδό τῆς σωτηρίας.
Μέ αὐτή τήν Ὁδό τοῦ Μεγάλου Ἀγγέλου τοῦ Θεοῦ ἀρραβωνιζόμεθα καί γι᾿ αὐτή τήν αἰτία ἡ ὁδός, εἶναι γραμμένη στόν Ἀνάλαβο πού  ὀνομάζεται Μεγάλο Σχῆμα. Τά λόγια τοῦ Ἀγγελικοῦ Σχήματος δέν εἶναι γραμμένα ἀνάμεσα σέ ἄλλα λόγια γιά τούς οὐρανίους ἀγγέλους, ἀλλά γιά τούς ἐπιγείους ἀγγέλους, τούς μοναχούς.

Ὁ Σταυρός

Ὁ Σταυρός μᾶς ὑπενθυμίζει κάθε ἔργο πού σχετίζεται μέ τήν σωτηρία μας, μέ τήν ταπείνωσι τήν ὁποία ἐπέρασε ὁ ἀθῶος Ἰησοῦς, μέ τήν τελειότητα τῆς θυσίας Του. Τήν ἴδια ὁδό ὑποσχόμεθα καί ἐμεῖς ζώντας ἀνάμεσα σέ περιφρονήσεις καί ἐμπτυσμούς, διότι πραγματικά εἴμεθα ἄξιοι τέτοιας ἐξουδενώσεως ἀπό τούς ἄλλους ἀνθρώπους.
Ἡ Θυσία τοῦ Σωτῆρος ἔδωσε στόν Σταυρό τήν δύναμι τῆς ἀπομακρύνσεως τῶν παγίδων τοῦ ἐναντίου γιά τήν σωτηρία μας ἐχθροῦ. Ὁ Σταυρός εἶναι τό κόσμημα τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι τῶν πιστῶν τό στήριγμα καί τῶν δαιμόνων τό τραῦμα...Τό ὅπλον ἐναντίον τοῦ διαβόλου τό ὁποῖον μᾶς ἐχάρισε ἡ Ἐκκλησία, ὅπως λέγει σχετικά καί τό τροπάριο.

Μαῦρος χιτώνας (ζωστικό)

Τό ζωστικό ἤ καί ἀντερί, ὅπως λέγεται στήν πατρίδα μας δέν ἔχει κάποιο συμβολισμό παρά μόνο ὅτι τό μαῦρο χρῶμα του εἶναι ἐνδεικτικό σημεῖο ἀπαρνήσεως τοῦ κόσμου. Ὁ κόσμος ἐνδύεται πολύχρωμα ροῦχα, ὁ μοναχός σβήνει ἀπό τόν ἑαυτό του τά χρώματα αὐτά μέ τήν  καθαρά του ζωή, τήν ὁποία ἐπιτελεῖ διά τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας.

Ἡ Ζώνη

Τήν ἀνεκάλυψαν οἱ ἀγωνιστές γιά νά συγκροτίσουν τίς δυνάμεις τους κατά τοῦ ἐχθροῦ. Ὁ μοναχός ἔχει αὐτή τήν μάχη: Τήν ἀπαλλαγή ἀπό τόν παλαιό ἄνθρωπο καί τήν ἄσκησι γιά τήν ἀνακαίνισι τοῦ πνεύματός του.

Ὁ σκοῦφος

Ὁ σκοῦφος εἶναι ἕνα σκέπασμα πού σκεπάζει τόν ἀγωνιστή μέ σκοπό νά τοῦ προστατεύη τό κεφάλι ἀπό τίς σαΐτες τοῦ νοητοῦ ἐχθροῦ. Σημαίνει ἀκόμη καί τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας του. Στήν μάχη μέ τά πάθη του, μέ τήν φύσι, μέ τούς πονηρούς λογισμούς συχνά δέχεται ὁ ἀγωνιστής τίς σαΐτες τῆς ἀπελπισίας στό κεφάλι του.
Ἐάν ὅμως εἶναι ἐσωτερικά ὀχυρωμένος μέ τήν πίστι, τήν ἐλπίδα  καί τήν ἀγάπη -αὐτές εἶναι οἱ τρεῖς ἀσπίδες τοῦ ἁγίου Πνεύματος: μία τοῦ νοῦ, ἡ ἄλλη τῆς καρδίας καί ἡ ἄλλη τῆς θελήσεως-τότε οἱ πυρωμένες σαΐτες τοῦ πονηροῦ δέν τόν ἀγγίζουν, ἀλλά φεύγουν μακριά του. Διότι στούς ταπεινούς ὑπόσχεται ὁ Θεός ὅτι θά καύση τόν πονηρό μέ τήν σπάθη τοῦ Πνεύματος.

Τό ράσο

Τό ράσο εἶναι τό ἔνδυμα μέ τό ὁποῖο σκεπάζεται τό στῆθος καί ὅλο τό σῶμα τοῦ μοναχοῦ. Εἶναι ἔνδυμα τῶν ὁσίων, τό ὁποῖον σβήνει τούς κακούς λογισμούς καί τά προσωπικά θελήματα τοῦ ἀγωνιστοῦ, βοηθώντας τον νά ἔχη μνήμη καί σκέψεις θανάτου. Τό ἔνδυμα αὐτό τῆς μάχης εἶναι μαύρου χρώματος.
Μέ τόν λογισμό τοῦ θανάτου, φονεύονται οἱ ἐμπαθεῖς κινήσεις τοῦ σώματος καί ἡ κενοδοξία. Τό μαῦρο χρῶμα μέσα στόν μοναχισμό δέν ἔχει τήν σημασία, πού ἔχει, ὅταν τό φοροῦν οἱ λαϊκοί σέ περίοδο πένθους γιά τόν θάνατο κάποιου συγγενοῦς τους.

Τά σανδάλια

Τά σανδάλια εἶναι ἐλαφρά ὑποδήματα γιά νά τρέχη στή μάχη μέ εὐκολία ὁ ἀγωνιστής, διότι θά χρειασθῆ νά τρέξη πολύ γιά νά ἐπιτελέση τήν προετοιμασία τοῦ Εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης. Μέχρι τήν εἰρήνη τῆς ἀπαθείας εἶναι πολύ τό τρέξιμο καί πρέπει νά φθάση στήν εὐαγγελική εἰρήνη σέ κάποια προθεσμία.
 Ἡ προθεσμία ἀποκτήσεως τῆς νίκης ἐπάνω στά πάθη εἶναι μέχρις ὅτου ὑπάρχη ἡμέρα, δηλαδή πρίν ἀπό τήν νύκτα τῆς ζωῆς.
 Γιά νά γνωρίζουμε πῶς νά χωρίζουμε τόν χρόνο μας ἤ τό στάδιο τῆς ζωῆς αὐτῆς, φέρομεν ἐδῶ τόν λόγο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος: «Στούς ἀρχαρίους ἡ γνῶσις, ὅτι εἶναι κατά Θεόν, τούς παρέχεται ἀπό τά βήματα πού κάνουν, τά ὁποῖα εἶναι οἱ καρποί τῆς ταπεινώσεως. Ὅσοι φθάνουν στό μέσον τοῦ δρόμου ἀπελπιζόμενοι ἐγκαταλείπουν τήν μάχη, ἐνῶ οἱ τέλειοι παρουσιάζουν ἐκδηλώσεις πλουσίας τῆς θείας Χάριτος.

Ὁ Μανδύας

Ὁ μανδύας φαίνεται στίς ἁγιογραφίες τῶν ἁγίων μαρτύρων, πού ἐμφανίζονται μέ τήν ἐνδυμασία στρατιωτῶν. Μέ τήν ἀπόκτησι τῆς ἀπαθείας τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως χαίρονται, λόγῳ τῆς χάριτος τοῦ θείου φωτός, ὅπως καί οἱ ἄγγελοι. Ἐάν θέλης νά γίνης μοναχός, νά γίνης ὅλος φωτιά.
Ὁ μανδύας, παρότι εἶναι μαῦρος, δέν συμβολίζει τήν μνήμη τοῦ θανάτου,  καίτοι οἱ κοιμηθέντες Ὅσιοι ἐνδύονται ἐξωτερικά μέ τόν μανδύα.
Ὁ μανδύας εἶναι ἕνα ἔνδυμα μέ πολλές πιέτες καί συμβολίζει τίς ἀκτῖνες τοῦ ἀκτίστου φωτός, πού ξεπετάγονται σάν ἀστραπές ἀπό τόν θρόνο τοῦ Θεοῦ, ἔτσι ὅπως ἀξιώθηκαν καί τό εἶδαν στό ὄρος Θαβώρ οἱ Ἀπόστολοι Πέτρος, Ἰάκωβος και Ἰωάννης.
Καί τό εἶδαν τόσο, ὅσο τούς ἐπέτρεπε ἡ ἀνθρώπινη φύσις τους. Αὐτό εἶναι τό ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας καί ἁγιότητος, τό θεῖο φῶς, μέ τό ὁποῖο πολλοί ἅγιοι ἀκτινοβόλησαν, «ἄνθρωποι κατά τήν φύσι καί θεοί κατά χάριν»(ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος).

Τό Κουκούλιο

Τό κουκούλιο εἶναι ἕνα ἐλαφρό πέπλο, σχεδόν διαφανές, τό ὁποῖο κατέρχεται ἀπό τό κεφάλι πρός τό σῶμα πίσω. Εἶναι κι αὐτό μαύρου χρώματος καί δέν σημαίνει τήν μνήμη τοῦ θανάτου.
Αὐτό εἶναι σύμβολο τοῦ νοῦ, ὁ ὁποῖος μέ τήν καθαρτική δύναμι τῆς θείας Χάριτος γίνεται διαφανής, παίρνει τό χρῶμα τοῦ οὐρανοῦ καί φαίνεται μέσα του τό νοερό φῶς. Αὐτό εἶναι ἕνα μεγάλο μυστήριο τῆς πνευματικῆς ζωῆς.
Τό βῆμα τοῦ νοῦ, στό ὁποῖο στεγάσθηκε μέ τό Βάπτισμα ὁ Χριστός γίνεται τελείως φωτεινό. Τό θεῖο φῶς τοῦ Ἰησοῦ διαπερνᾶ τό καταπέτασμα, πού εἶναι τό σῶμα του ὁλόκληρο καί ἔτσι ὁ νοῦς  ἑνώνεται μέ τόν νοῦ τοῦ Ἰησοῦ-ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος-καί ὅλο τό σῶμα μας γίνεται δεκτικό τοῦ νοεροῦ φωτός.
 Ἰδού ποῦ ἠμπορεῖ νά φθάση ἡ νοερά προσευχή, νά ξεπεράση ὄχι μόνο τόν πόλεμο μέ τούς δαίμονες, ἀλλά καί νά φθάση στήν ἀπάθεια. Σέ μιά τέτοια φάσι πληρότητος τοῦ Πνεύματος ὁ ἀγωνιστής μοναχός δέν ἠμπορεῖ νά ἔχη κακούς καί ἐσφαλμένους λογισμούς ἤ κακίες, ἀλλά συναντᾶται μέ τόν Θεό στόν ἴδιο χῶρο, σέ μιά ὑπερφυσική γνωριμία καί πέραν ἀπό φυσικούς χώρους τοῦ νοῦ.
 Ὁ Θεός εἶναι πανταχοῦ παρών καί πανταχοῦ ἀόρατος καί ὁλόκληρη ἡ οἰκουμένη εἶναι τό ἀντικείμενο τῆς σκέψεως τοῦ Θεοῦ· ὁπότε ὁ Θεός σκέπτεται τόν κόσμο καί ἡ δημιουργία Τόν ἀναγνωρίζει ὡς Θεό καί Τόν ὑπακούει. Κατ᾿ αὐτό τόν τρόπο γίνεται ὁ Θεός τροφή τοῦ νοῦ μας, διότι σ᾿ αὐτόν ἐμφυτεύεται δυνάμει ἡ ἕνωσις ἀνθρώπου καί Θεοῦ.

Τό Κομβοσχοίνιο

Τό κομβοσχοίνιο συμβολίζει τό σπαθί τοῦ ἀγωνιστοῦ μοναχοῦ. Ἡ προσευχή τοῦ νοῦ εἶναι ἡ σπάθη τοῦ Πνεύματος, ἡ  ὁποία κόπτει τούς κακούς λογισμούς μέ τήν ἐπίκλησι τοῦ Ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ. Ἁπλᾶ ἠμποροῦμε νά εἰποῦμε ὅτι ὁ Ἰησοῦς μᾶς λυτρώνει ἀπό τόν πόλεμο τοῦ νοητοῦ ἐχθροῦ.
 Μέ τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ νά κτυπᾶς τούς ἐχθρούς, διότι δέν ὑπάρχει δυνατώτερο ὅπλο ἐναντίον τοῦ διαβόλου, ἀπό τό Ὄνομα τοῦ Θεοῦ καί στόν οὐρανό καί στήν γῆ, μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος.

Ὁ σταυρός

Ὁ σταυρός στόν νέο ὁμολογητή τοῦ Χριστοῦ μᾶς ὑπενθυμίζει τήν αὐταπάρνησι καί τήν ἄρσι τοῦ σταυροῦ, πού εἶναι ἕνα παντοτεινό ἔργο σ᾿ ὁλόκληρη τήν πνευματική ζωή του. Ὁ κόκκος πού δέν θέλει νά πεθάνη, ἀκόμη κι ἄν εἶναι ἀπό σιτάρι, δέν θά καρποφορήση ποτέ. Ἡ σωτηρία ἐργάζεται μόνον ἐπάνω στά ἐρείπια τοῦ ἐγωϊσμοῦ.

Ἡ λαμπάδα

Ἡ λαμπάδα εἶναι ἕνα μικρό φῶς ἤ ἕνα καντήλι ἀναμμένο. Ἡ σημασία της στήν τάξι τῆς μοναχικῆς ζωῆς εἶναι πάρα πολύ περιεκτική καί θέλει νά μᾶς εἰπῆ ὅτι κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι πρέπει νά ὁμοιάσουμε μέ μία λαμπάδα. Ἐμεῖς εἴμεθα οἱ πέτρες, τά ξύλα ἤ ἡ  θυσία τῆς καλῆς μας θελήσεως ἐπάνω στό βῆμα τοῦ Ἠλία.
Τό βῆμα εἶναι ἡ ἀπόδειξις τῆς ἀληθείας τοῦ Θεοῦ. Ἐνῶ γιά τήν φωτιά θά φροντίση ὁ Θεός. Οἱ ἀποδείξεις ὑπάρξεως τοῦ Παναγίου Θεοῦ-οἱ πιό φωτεινές ἀποδείξεις-εἶναι οἱ Ἅγιοι, πού ἔζησαν μέσα στό θεῖο φῶς.
Αὐτοί οἱ νικητές τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καί ὅλης τῆς κτίσεως ὁδηγοῦν τούς ἀνθρώπους στό νά δοξάσουν καί  νά γνωρίσουν τόν ἀληθινό Θεό. Ἔτσι ἔλαμψαν σάν τόν ἥλιο, ὅπως οἱ Ἀββάδες Σισώης, Παμβώ, Σιλουανός, Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, ὁ ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ γιά νά μνημονεύσουμε μόνο τούς γνωστούς.
Ἀφοῦ λάβει ὅλη τήν καινούργια στολή ὁ νέος μοναχός τοῦ νέου μοναχικοῦ του πολιτεύματος καί τά ὅπλα σάν στρατιώτης τοῦ Πνεύματος, ὁ ἱερεύς τόν εὐλογεῖ: «Αὕτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου», πού εἶναι εὐλογία τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὁ ἱερεύς, ὄντας οἰκονόμος τῶν Μυστηρίων τοῦ Θεοῦ, προσεύχεται γιά τόν νεόκουρο ἀδελφό ὥστε νά συναριθμηθῆ στήν χορεία τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ Θεοῦ καί νά γραφθῆ στό Βιβλίο τῆς Ζωῆς.

Προσεύχεται νά περάση ὅλη αὐτή τήν ἀσκητική ὁδό, ὅπως τόν παρουσιάζει μία εἰκόνα μέ τόν μοναχό σταυρωμένο ἐπί τοῦ σταυροῦ, μέ τήν λαμπάδα ἀναμμένη καί ἔξω εἶναι τά πάθη, τά ὁποῖα γύρω ἀπό τόν σταυρό τόν φωνάζουν: «Κατέβα ἀπό τόν σταυρό».
Κρατώντας τόν σταυρό καί τήν λαμπάδα ὁ νεόκουρος μοναχός μεταφέρεται σ᾿ ἕνα στασίδι τοῦ ἀριστεροῦ χοροῦ. Ἐκεῖ τοῦ προσφέρεται τόπος στήν μαχομένη Ἐκκλησία. Συνεχίζεται ἡ θεία Λειτουργία στήν ὁποία προστίθενται καί εὐχές γιά τόν νέο μαχητή τοῦ Πνεύματος, ὅπως γιά νά διαφυλαχθῆ ἀπό τίς σαΐτες τοῦ ἐναντίου καί βοηθούμενος ἀπό τόν Θεό νά φθάση στήν ἁγία ταπείνωσι.
Ἀκόμη νά κρατήση ἀσάλευτη τήν πίστι μέσα του καί τήν καθαρότητά του γιά νά νικήση τήν φύσι τῶν παθῶν του καί ν᾿ ἀξιωθῆ νά γίνη καινούργιος ἄνθρωπος. Στήν ἐκτενῆ δέησι ὁ ἱερεύς ἱκετεύει τόν Θεό καί γιά τήν συγχώρησι τῶν ἁμαρτημάτων του. Ἡ μοναχική πολιτεία εἶναι ἡ πληρότης τῆς Χάριτος, εἶναι τό Μυστήριο τῆς Μετανοίας, διά τοῦ ὁποίου σβήνει ὅλο τό παρελθόν τῶν ἁμαρτιῶν του.
Παράδειγμα τρανό εἶναι ὁ ἀββᾶς Μωϋσῆς ὁ Αἰθίοψ, ὁ ὁποῖος ἀπό ληστής ἔγινε μοναχός. Ἡ θεία Λειτουργία προσανατολίζεται καί αὐτή μέ προσοχή πρός τόν νέο ὁμολογητή τῆς Θυσίας, ὁ ὁποῖος τώρα ἔλαβε τό δεύτερο Βάπτισμα. Ἀκολουθεῖ τό Τρισάγιο,πού εἶναι Ὕμνος στήν Ἁγία Τριάδα καί στό μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος: «Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε».
 Χαρά γίνεται στόν οὐρανό, χαρά βασιλική. Οἱ στίχοι τοῦ Ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος εἶναι σάν προφητικοί: «Ὁ Κύριος εἶναι τό φῶς, ὁ Κύριος εἶναι καί Σωτήρ μου, ἀπό τί νά φοβηθῶ; Ὁ Κύριος εἶναι ὑπερασπιστής τῆς ζωῆς μου, ἀπό ποιόν νά φοβηθῶ;»
Μέχρις ἐδῶ δέν παρουσιάσθηκε καί ἡ πλευρά τῶν κινδύνων τοῦ ἀοράτου πολέμου. Μπορεῖ νά συμβοῦν σκληροί πόλεμοι μέ πληγές, μέ ἀπάτες, μέ παγίδες, μέ φοβερές φαντασίες, μέ ψεύτικα ὁράματα, μέ παραισθήσεις, μέ ξαφνικές φοβίες...Ὅλες τίς παγίδες τίς ξεπερνᾶ ἡ ταπείνωσις.
Ὁράματα δέν πρέπει νά δέχεται ὁ μοναχός, διότι ὑπάρχει κίνδυνος νά τά ἐξαρτᾶ ἀπό τόν Θεό. Ὁ Ἀπόστολος τῆς Ἀκολουθίας τῆς κουρᾶς μᾶς ὑπενθυμίζει ἀκόμη μία φορά τήν συμβολική σημασία τῆς πανοπλίας γιά τόν ἀόρατο αὐτό πόλεμο. Ὅλοι κατευθύνονται ἀπό τόν Ἀπόστολο Παῦλο γιά νά λάβουν κουράγιο καί νά θεμελιώσουν τόν ἀγῶνα τους ἐπάνω στήν δύναμι τοῦ Θεοῦ.
Τήν φύσι μας πρέπει νά τήν ὁπλίσουμε μέ ὅλα τά ὅπλα, μέ τά ὁποῖα καί ὁ Χριστός ἐνίκησε τόν κοινό νοητό ἐχθρό. Εἶναι κατανοητό, ὅτι δέν εἴμεθα ἐναντίον τῆς φύσεώς μας, ἀλλά ἐναντίον τῶν πνευμάτων τῆς κακίας, τά ὁποῖα καί προσέβαλλαν τήν φύσι τοῦ ἀνθρώπου, πού δημιουργήθηκε ἀπό τόν Θεό.
Μέ τά ὅπλα τοῦ Θεοῦ ὁ νοητός ἐχθρός μπορεῖ νά νικηθῆ κατά κράτος καί κατά τρόπο πνευματικό. Σάν ἀρχάριοι μαχόμεθα μέ τά πάθη μας καί τίς κακές μας συνήθειες, ἀλλά ἡ ἐκμάθησις τῆς ταπεινώσεως εἶναι ἕνα νέο καί ἀήττητο ὅπλο κατά τοῦ διαβόλου. Οἱ δυσκολώτερες παγίδες ἐμφανίζωνται σ᾿ αὐτούς πού εἶναι πιό προοδευμένοι στήν ἀρετή καί ἔμπειροι στήν μάχη.
 Αὐτό τό ἐπιτρέπει ὁ Θεός, εἴτε γιά νά κρίνη ὁ Θεός τόν διάβολο, μέσῳ ἀνθρώπου, εἴτε γιά νά ταπεινώση τόν ἄνθρωπο, μέσῳ τοῦ ὑπεναντίου διαβόλου. Νά γνωρίζουμε καλά ὅτι αὐτή ἡ μάχη δέν εἶναι τῆς ἀνθρωπίνης φύσεώς μας, οὔτε γίνεται γιά τίς ἀρεςτές μας, ἀλλά γίνεται μόνο μέ τήν Χάρι τοῦ Χριστοῦ καί πάντοτε μέ τήν βοήθειά Του.
Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα κατακλείει τήν περικοπή μέ ἕνα στίχο περί ταπεινώσεως ἀπό τόν Ψαλμό, κατά τόν ὁποῖο ὁ μαχητής, παρότι εἶναι πτωχός κατά τήν φύσι του καί ἀδύνατος, ὅμως ἠμπορεῖ νά κράζη διά τῆς συνειδήσεώς του πρός τόν Θεό, ὁ Ὁποῖος καί θά τόν ἀκούση καί θά τόν λυτρώση ἀπό ὅλες τίς στενοχώριες του. Ἀπό τήν γνῶσι αὐτῆς τῆς πτωχείας τῆς φύσεώς μας, τῆς πνευματικῆς μας πτωχείας,  ἀρχίζει νά αὐξάνεται ὁ πλοῦτος μας κατά Θεόν.
Τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς Ἀκολουθίας τῆς κουρᾶς μᾶς ὑπενθυμίζει πάλι ἐν συντομίᾳ ὅτι ἀπό ἕνα μαθητή ὁ Ἰησοῦς τοῦ ζητεῖ: φιλοτιμία γιά τήν ἀπόκτησι τῆς ἀγάπης, ὑπομονή στίς δοκιμασίες, ἤ γιά νά εἰπῶ καλλίτερα, τήν ὑπομονή τοῦ σταυροῦ του.
Ἀκόμη τοῦ ζητεῖ νά ἔχη ἀκλόνητη ἐμπιστοσύνη στήν νίκη του ἐναντίον τῶν παθῶν του καί τῶν ὑπεναντίων δυνάμεων, ἐνῶ σάν στεφάνι τοῦ ζητεῖ νά φορέση τήν ἁγία ταπείνωσι. Μ᾿ αὐτές τίς πνευματικές συμβουλές φθάνει ὁ μοναχός στήν ἀνάπαυσι τῆς ψυχῆς του, στήν ἀπάθεια.
Στήν κατάστασι αὐτή πρέπει νά φθάση στόν παρόντα αἰῶνα, διότι στόν μέλλοντα αἰῶνα ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ, θά εἰσέλθη μετά δόξης στήν ἀνέσπερη ἡμέρα τῆς αἰωνίου ἀναπαύσεώς του.
Ἡ θεία Λειτουργία συνεχίζεται, ἐνῶ στόν καιρό τῆς Θείας Μεταλήψεως ἔρχεται πρῶτος ὁ νεόκουρος μοναχός, διότι καί στό πρῶτο Βάπτισμα εἶναι καθιερωμένη ἀμέσως ἡ Θεία Κοινωνία τοῦ νεοβαπτίστου. «Ψυχήν σύν τῷ σώματι, ἁγιασθείην Δέσποτα, φωτισθείην σωθείην γενοίμην οἶκος σου, τῇ τῶν μυστηρίων μεθέξει, τῶν ἱερῶν ἔνοικόν σε ἔχων, σύν Πατρί καί Πνεύματι, εὐεργέτα πολυέλεε».
«Ὡς πῦρ γενηθήτω μοι, καί ὡσεί φῶς τό Σῶμα σου, καί  τό Αἷμα Σωτήρ μου τό τιμιώτατον, φλέγων ἁμαρτίας τήν ὕλην, καί ἐμπιπρῶν παθῶν τάς ἀκάνθας, καί ὅλον φώτιζόν με, προσκυνεῖν σου τή  θεότητα» (Τροπάρια Κανόνος Θ. Μεταλήψεως). Αὐτό εἶναι τό μυστήριο ἑνώσεως μέ τόν Χριστό, πού εἶναι καί ὁ βασικώτερος σκοπός τῆς θείας Λειτουργίας.
Στήν ὥρα τῆς εὐχῆς τοῦ ἄμβωνος, πρός τό τέλος τῆς Λειτουργίας, ὁ νεόκουρος λαμβάνει τό Εὐαγγέλιο στά χέρια του, σάν ἔνδειξι ὅτι τυπώθηκε καί στήν ψυχή του αὐτή ἡ Καινή Διαθήκη, τήν ὁποία δέχθηκε κι αὐτός μέ τήν χάρι τοῦ Θεοῦ. (Ἡ παραλαβή τοῦ Εὐαγγελίου ὑπό τοῦ νεόκουρου Ἀδελφοῦ προέρχεται ἀπό σλαβονική παράδοσι).
Ἡ ἀφιέρωσίς του στόν Θεό ἐκδηλώνεται μέ τόν χαιρετισμό καί ἀσπασμό ὅλων τῶν Ἀδελφῶν τῆς Ἀδελφότητος, οἱ ὁποῖοι ἀσπαζόμενοι πρῶτα τό Εὐαγγέλιο καί τόν σταυρό τοῦ νεόκουρου, κατόπιν τόν ἐρωτοῦν πῶς ἐκλήθη. Ὁ νέος μοναχός τούς λέγει τό νέο ὄνομά του καί ὁ καθένας τοῦ εὔχεται νά σωθῆ, νά ἁγιασθῆ καί αὐτό τό ὄνομα νά γίνη δεκτό ἀπό τόν Θεό, καθώς καί οἱ προσευχές του γιά τήν Ἀδελφότητα, γιά ὅλους τούς ὀρθοδόξους  Χριστιανούς καί ὁλόκληρη τήν κτίσι.
Μέ αὐτά τελειώνει καί ἡ Θεία Λειτουργία.
Ὁ νέος ἐκλεκτός τοῦ Θεοῦ, μέ τήν λαμπάδα ἀναμμένη, μέ τήν ψυχή του φωτισμένη ἐξέρχεται κι αὐτός ἀπό τήν ἐκκλησία καί πηγαίνει στό ἡγούμενο καί Γέροντά του γιά νά λάβη τήν εὐλογία του καί τίς εὐχές του. Αὐτός τόν διδάσκει πάλι γιά τίς ἰδιαιτερότητες αὐτῆς τῆς ζωῆς  καί τοῦ εὔχεται νά πραγμα-τοποιήση τίς ὑποσχέσεις του: ὑπακοή στόν Χριστό, ἄρνησι τοῦ προσωπικοῦ του θελήματος, ταπείνωσι καί τά ἄλλα ἔργα τοῦ μονήρους βίου μέ τά ὁποῖα φωτίζεται κι αὐτός καί λαμβάνει τό Ἅγιο Πνεῦμα ἀπ᾿ αὐτή ἀκόμη τήν ζωή.
Στό βάθος τῆς ὑπάρξεώς του παραμένει τώρα ἡ σταθερότης καί ἡ ἀγάπη γι᾿ αὐτή τήν ἐκλεκτή μοναχική πορεία. Καί ἡ εὐχή ὅλων μας γιά τούς νεόκουρους Ἀδελφούς μας εἶναι αὐτή: «Νά ζῆς, ἀδελφέ, ὅλες τίς ἡμέρες τῆς ζωῆς σου, ὅπως ἔζησες τήν πρώτη ἡμέρα τῆς μοναχικῆς σου κουρᾶς».
Ἀπό τώρα, παιδί μου, νά ἀνθίσης καί νά καρποφορήσης ἐκεῖ, ὅπου προσκλήθηκες καί φυτεύθηκες ἀπό τόν Θεό. Ἀμήν.

Ἡ ἀντίληψις τοῦ π. Ἀρσενίου γιά τόν μοναχισμό

Εἶδα στήν Ἀνατολή καί στήν Δύσι πολλά μοναστήρια. Ἀνατολή, ὅταν ὁμιλῶ στήν συνείδησι τοῦ λαοῦ, μέσῳ τῆς ἁπλότητός τους· καί Δύσις, ὅταν αὐτή ἡ ὕπαρξίς της εἶναι βεβηλωμένη ἀπό τήν ἀναξιότητα τῶν κατοίκων της.
Ἀπό τήν Ἀνατολή ἤ τήν Δύσι ἐξαρτᾶται ἡ πίστις ἤ ἡ ἀπιστία, αὐτό πού ἔχει μείνει ἀκόμη στούς ἀνθρώπους στήν προσπάθεια δημιουργίας τοῦ Χριστιανισμοῦ. Εἶναι ἀρκετό νά μνημονεύσουμε τίς ἐκκλησίες καί τά μοναστήρια τῆς Τρανσυλβανίας, πού ἱδρύθηκαν ἀπό τούς κτίτορες ἐπάνω στά βουνά, γι᾿ αὐτούς πού ἔμειναν ἄγρυπνοι στήν συνείδησι τῆς ἑνότητος τοῦ ὀρθοδόξου ἔθνους μας. Ἐνῶ, οἱ ἐχθροί τοῦ παρελθόντος-μηχανορραφίες τοῦ Βατικανοῦ-τά κατέστρεψαν καί τά ἔκαψαν καί ἀνέδειξαν πολλούς μάρτυρες.
Ὑπάρχει μία ὡραία Δύσις. Αὐτή μᾶς ἐφύλαξε ἀπό τήν ἐντροπή, ἀπό τήν σημερινή παρακμή, ὅταν τά μοναστήρια τά κατήργησαν οἱ ἴδιοι οἱ μοναχοί.

Ἐδῶ εἶναι ἡ περίπτωσις ἑνός σταθμοῦ. Τί ἐπανιδρύσαμε, ποιά κατάστασι ἐπιδιορθώσαμε; Εἶναι ὡραία ἡ πρωτοβουλία  καί πρέπει νά τήν ἐκτιμήσουμε, ἀλλά χωρίς οἱ ἄνθρωποι νά εἶναι ἐπαρκῶς καλλιεργημένοι, ποιός νά κατευθύνη αὐτούς πού συγκεντρώνοινται στά μοναστήρια; Δέν ἐπιτρέπεται νά εὑρισκώμεθα σέ μία κατάστασι παρακμῆς.
Ἰδού μερικές ἐκδηλώσεις παρακμῆς:
Ἡ πτωχεία, μέ τήν ὁποία ἐνίοτε ἀρχίζει τήν ζωή του ἕνα μοναστήρι, ἡ ἀτελείωτη ζητιανιά, τά ταξίδια μέ τήν «ἁπανταχοῦσα». Εἶναι ἐντροπή.
Ἐξ αἰτίας διαφόρων κληρονομικῶν ἀγαθῶν πού φέρει ὁ καθένας στό μοναστήρι, γεννῶνται στήν ἀδελφότητα συμπεριφορές ἀνάρμοστες, ἄδικες πρωτοκαθεδρίες.  Πνευματική ἐρήμωσις.
Οἱ ἄνθρωποι πού ἔρχονται ἀπό ἔξω καί βοηθοῦν ἰδιαίτερα μέ δωρεές τά μοναστήρια, ἀλλά καί αὐτοί πού δέν βοηθοῦν μέ τίποτε, καί ὅταν ἀκόμη δέν ἔχουν κάποια φροντίδα γιά τήν μονή, ἀνακατεύονται στίς ἐσωτερικές ὑποθέσεις αὐτῆς, σπείρουν τήν ἔχθρα καί ταραχή στήν ἀδελφότητα καί στούς ἔξω Χριστιανούς. Καί νά, τά σκάνδαλα.
Ἡ φυσική ὑγεία τοῦ καθενός πρέπει νά ἀντιμετωπίζεται ἰατρικά καί νά γίνεται γνωστή ἐγκαίρως. Ἐδῶ εἶναι μία λεπτή περίπτωσις, ἡ ὁποία δέν πρέπει νά παραμεληθῆ. Δέν πρέπει νά γίνωνται δεκτοί σ᾿ αὐτή τήν ἄσκησι τῆς ζωῆς τῶν εὐαγγελικῶν ἀρετῶν, παρά ἄνθρωποι μέ πλήρη καί δυνατή ὑγεία στά πνευμόνια, στήν καρδιά, προπαντός ὑγιεῖς στό νευρικό σύστημα, στό αἷμα καί στούς ἐνδοκρινεῖς ἀδένες.
Αὐτά κατόπιν ἐξ αἰτίας τῶν διαφόρων ἐνοχλήσεων, παραμένουν συνήθως στήν διάθεσι τοῦ συμβεβηκότος καί νικοῦν τό φρόνημα, ἰδιαίτερα μεταξύ τῶν γυναικῶν μέ τήν ἀργοπορία τῆς σωστῆς λειτουργίας τῶν φυσικῶν ἀδένων, τήν ὁποία τήν θεωροῦν σάν μιά ἀφορμή ἁγιασμοῦ καί ταπεινώσεώς τους.
Πραγματικά εἶναι μία τραγωδία, ἡ ὁποία κτυπᾶ στήν πόρτα: Διαννοητική ἀποδιοργάνωσις σέ διαφόρους βαθμούς, ἀπό ὅπου ἡ ἔφεσις γιά ὑπερβολές, διαστροφές, θρησκομανίες, φαντασίες-ὅλες οἱ  ψυχικές ταρα­χές ἐξ αἰτίας τῆς ἀνάρμοστης συμπεριφορᾶς.
 Πολλές φορές ὁ πόθος γιά τό μοναστήρι, δέν εἶναι ἕνα γεγονός ἀληθινῆς ἐσωτερικῆς ἐφέσεως, ἀλλά  μία ἀνάγκη γιά νοσοκομειακή περίθαλψι ἐξ αἰτίας προβλημάτων τοῦ ὀργανισμοῦ ἤ ἄλλων αἰτιῶν. Ὅμως ἡ ἀληθινή κλίσις δέν ἔχει καμμία σχέσι μέ τήν νοσοκομειακή περίθαλψι ἤ ἀναπηρία τοῦ ὑποψηφίου γιά τόν μοναχισμό.
 Ὁ πόθος γιά νά ἐκλέξη κάποιος ἐλεύθερα αὐτό τόν τρόπο τῆς σωτηρίας του δέν διασύρει τόν τρόπο τῆς σωτηρίας, τόν θεσμό τῆς οἰκογενείας. Βλέπω διάφορα φαινόμενα στό μοναστήρι: ὄνειρα, διευκολύνσεις, λιτανεῖες γιά νά περιγράψω μερικές ἀπογοητεύσεις καί σκάνδαλα. Οἱ ἀληθινά προσκεκλημένοι βλέπουν καθαρά τό ἡρωϊκό πνεῦμα τῆς ἀσκήσεως γιά τήν τελειότητα, χωρίς τήν ἀπαιτούμενη προσπάθεια γιά τά σκαλοπάτια  τῆς ἁγιωσύνης. 

Παράλληλα εἶναι πολύ καλό νά γνωρίζουμε ἀπό τήν ἀρχή ποιά εἶναι ἡ ἄποψις καθενός ἀτόμου ἐπάνω στό κακό. Πολλές ψυχικές ἀνωμαλίες προέρχονται ἀπό βασανιστικές σκέψεις τοῦ κακοῦ, τῆς ἁμαρτίας, τοῦ διαβόλου, μανίας ἐπάνω στό σῶμα καί καταδίκης τῆς οἰκογενείας, πού εἶναι ἔμμονες σκέψεις καί ἀρωστημένες καταστάσεις, σάν ἀποκυήματα τῆς νοσηρᾶς σκέψεως, ἀποδεικνύοντας ἕνα κλῖμα αἰχμαλωσίας τοῦ νοῦ. Φοβισμένοι αὐτοί, λόγῳ τῆς ἀρρωστίας τοῦ νοῦ, ἐπιδίδονται στήν ἄσκησι, ἡ ὁποία καί τούς προσβάλλει τήν διπλῆ ὑγεία, σώματος καί ψυχῆς. Αὐτοί δέν πρέπει νά ἔχουν θέσι στό μοναστήρι.
 Ἐάν παρ᾿ ὅλα αὐτά εἶναι δεκτοί στό μοναστήρι, γίνονται δεκτοί ὑπό τήν ἐπίδρασι τῶν δωρεῶν των.
Πάντοτε εὑρίσκονται ἀδελφοί στό μοναστήρι, ἀλλά πολύ σπάνια γεννῶνται πνευματικοί ὁδηγοί, ὅπως ἡγούμενοι καί Πνευματικοί.
Αὐτοί πρέπει νά ἔχουν φωτισμένο νοῦ, μακριά ὅρασι καί νά εἶναι καλοί γνῶστες τῶν χαρακτήρων τῶν ἀνθρώπων, δηλαδή νά διδάσκουν μέ σαφήνεια, νά ἔχουν καλωσύνη καί ταπείνωσι καί χάριμα διακρίσεως καί πάνω ἀπό ὅλα νά συνδιάζουν μία μακάρια ὑποδοχή τῶν ἀνθρώπων μεταξύ ἀγάπης καί πνευματικῆς δεσποτείας.
Ἡ ψυχική ἑνότης τῆς ἀδελφότητος εἶναι πῶς θά ἠμπορέσουν ὅλοι νά ἔχουν μία σκέψι καί μία γνώμη. Αὐτό τό ἔργο, παρότι δέν εἶναι τόσο ἐφικτό, ὅμως εἶναι πολύ μεγάλο, διότι ἑλκύει τήν ἀόρατη παρουσία τοῦ Ἰησοῦ σέ μιά τέτοια κοινωνία ἀνθρώπων. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων μέσα σέ μιά ἀδελφότητα μέ μία σκέψι, προέρχεται ἀπό τήν Καινή Διαθήκη σάν μεγάλο ἐπιχείρημα τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ.
Αὐτό εἶναι ἡ τελευταία Του ἐπιθυμία, ἐντολή καί προσευχή, νά εἶναι ὅλοι οἱ Μαθητές Του ἑνωμένοι. Ἰδού ποιός εἶναι ὁ σκοπός καί τό φορτίο τῶν Ἡγουμένων καί πνευματικῶν ὁδηγῶν. Κτίρια ἠμποροῦν νά φτιάξουν μέ εὐκολία, νοικοκυριό ὁμοίως, σύναξι ἀδελφῶν γιά λειτουργία τῆς μονῆς εἶναι ἐπίσης πολύ εὔκολο.
Ἡ δυσκολία εἶναι κατόπιν, διότι πολλοί ἐμφανίζονται καλοί καί μετά γίνονται κακοί.
Οἱ μεγάλες ἀδελφότητες, πού γίνονται μεγάλες ἀπό ἔλλειψι προβλέψεως τῶν μελλοντικῶν προβλημάτων τους, ἀκόμη καί ὅταν ἔχουν καλούς πνευματικούς ποιμένες, ἐν τούτοις πολύ πιό γρήγορα διαλύονται, ἀπό ὅ,τι οἱ ἀδελφότητες μέ μικρές συνοδίες καί παρακολουθεῖται καλλίτερα ἡ ζωή τῶν Ἀδελφῶν ὑπό τοῦ Γέροντος τῆς Μονῆς.
Κάθε ἄτομο ἔχει μέσα του ἕνα ἄγνωστο κόσμο. Γι᾿ αὐτό, ἐάν ἐπιτευχθῆ μία  ψυχική ἑνότητα τῶν μοναχῶν, ἔστω καί ὀλίγων σέ ἀριθμό, αὐτό εἶναι ἔργο τῆς θείας Χάριτος καί μόνο Αὐτός ὁ Ἰησοῦς ἠμπορεῖ νά τό πραγματοποιήση.
Συνεπῶς, σάν ἐπισφράγισμα τῶν σκέψεών μου γιά τόν μοναχισμό μας ἔχω ἐν κατακλείδι νά προσθέσω τά ἑξῆς εἰς τήν Σεβασμιότητά σας:
Διά τῆς παρούσης μου ἀναφορᾶς ἐπεδίωξα νά σᾶς προσδιορίσω τά αἴτια τῆς παρακμῆς τοῦ μοναχισμοῦ μας, τούς κινδύνους τῶν δωρεῶν καί ἄλλων κληρονομιῶν πού φέρουν οἱ μοναχοί στίς μονές καί τήν ψυχική κατάστασι τοῦ ἀτόμου.
Οἱ κορυφαῖες στιγμές τοῦ παρελθόντος κράζουν ἐντονώτερα στήν συνείδησι τοῦ λαοῦ, παρά οἱ παροῦσες ἐπιτεύξεις, χωρίς ἐλπίδα. Ὄχι ἁπλῶς πολλά μοναστήρια, ἀλλά ὠργανωμένα μοναστήρια, ἐργαστήρια τῶν πνευματικῶν ἀρετῶν, ὅπου οἱ Ἀδελφοί, θά εὑρίσκουν ἐσωτερική ἀνάπαυσι καί μέ τίς προσευχές τους θά μεταφέρουν τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ καί στόν κόσμο ὁλόκληρο.*
Τήν παροῦσα ἐπιστολή, μέ ἡμερομηνία 7ῃ Μαΐου 1952, ἔστειλε στόν Ἐπίσκοπο τοῦ Ἀράντ κ. Ἀνδρέα Μαγκεάρου ὁ ἱερομ. π. Ἀρσένιος ἐν ὄψει τῆς ἀνασυστάσεως τῆς Μονῆς Γκάϊ, τοῦ νομοῦ Ἀράντ Δυτικῆς Ρουμανίας μέ μοναχές.

Γράμμα πρός τήν μοναχή Εὐφροσύνη

Ἐδιάβασα αὐτά πού γραπτῶς μοῦ ἀνεκοίνωσες πρό καιροῦ. Σοῦ  τά ἔστειλα διορθωμένα γραμματικῶς καί, ὅπου ὑπῆρχε ἀνάγκη, καίὡς πρός τό περιεχόμενο.
Ἐκτιμῶ τό δῶρο πού σοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, ὅμως πρέπει καί ἐμεῖς νά ἔχουμε τήν ἴδια φροντίδα γιά τήν σωτηρία μας. Ἀπό τήν διδασκαλία τῶν Πατέρων διαπιστώνεται ὅτι πρέπει νά φυλαγώμεθα ἀπό τά ἀσυνήθιστα στήν ζωή μας γεγονότα, ὅπως εἶναι τά ὁράματα καί οἱ ἀτέρμονες συζητήσεις μέ τούς ἄλλους.
 Γιατί; Διότι δι᾿ αὐτῶν εἶναι δυνατόν νά ἐκπέσουμε σέ πλάνες. Ὁ διάβολος ἠμπορεῖ νά πάρη ἀκόμη καί τήν μορφή ἀγγέλου ἤ καί τοῦ Χριστοῦ καί ἀκόμη χειρότερα...Οἱ Πατέρες γνωρίζουν τήν ἀδυναμία τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἡ ὁποία εἶναι ἐπιρρεπής σέ φαντασιώσεις καί ἀπάτες.
Οἱ ἱερεῖς ἔχουν ὑποχρέωσι νά διακρίνουν τά πνεύματα. Καί πῶς θά τά γνωρίζουμε, ἐάν εἶναι ἀπό τόν Θεό ἤ ἀπό τόν διάβολο; Ἀπό τούς καρπούς τους. Λοιπόν, ἐάν στήν ψυχή σου προοδεύει ἡ ταπείνωσις, ἡ ἀγάπη γιά τήν Ἐκκλησία, ἡ ἀγάπη γιά τούς ἀνθρώπους, ἡ ὑπακοή στούς ἱερεῖς, τότε δέν εἶσαι στήν πλάνη.
Ἐάν ὅμως φυτρώνη στήν ψυχή σου μία καλή γνώμη γιά τόν ἑαυτό σου, ὅτι εἶσαι ἁγία, ἐκλεκτή ἀνάμεσα στούς ἄλλους ἀνθρώπους καί ὅτι ἐσένα πρέπει νά ὑπακούουν οἱ ἄνθρωποι, τό δῶρο σου αὐτό ἐγλίστρησε στόν δρόμο τῆς ἀπάτης τῶν δαιμόνων.
Ἔτσι μοῦ φαίνεται καί ἀπό ὅσα μοῦ εἶπαν οἱ ἱερεῖς, ὅτι ἐξέπεσε ἀπό τήν Χάρι τῆς ταπεινώσεως καί ὁ Πετράκης Λούπου. Λοιπόν, ἀδελφή μου, πρόσεχε τούς λογισμούς τῆς καρδιᾶς σου, διότι πολλοί ἔχοντας καί μεγάλα χαρίσματα ἐχάθησαν κάτω ἀπό τό βάρος τῆς δικαιοσύνης πού ἀπέδωσαν οἱ ἴδιοι στόν ἑαυτό τους. Μή σχηματίζεις λογισμό, ὅτι ἡ Κυρία Θεοτόκος σέ ἐπαινεῖ γιά τούς ἀγῶνες σου, ὅτι σέ ὀνομάζει ἁγία ἁγίων, ἀκόμη ὅτι θά φθάσης, ἐκεῖ ὅπου ἔφθασε ἡ Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία. Ἡ δόξα πολλούς ἀνθρώπους τούς λιβανίζει στόν νοῦ μέ τόν καπνό τῆς ὑπερηφανείας. Γι᾿ αὐτό, ὁσάκις ἀκούεις λόγους ἐπαινετικούς, ἀμέσως νά θυμᾶσαι τίς ἁμαρτίες σου καί νά φυλάγεσαι ἔτσι ἀπό τόν κίνδυνο τῆς φιλαυτίας καί φιλαρεσκείας.
Βλέπω ὅτι καί ἐγώ ἐπαινοῦμαι ἀπό τόν ἑαυτό μου. Κοκκινίζουν τά μάγουλά μου  ἀπό ἐντροπή, ὅταν ἐνθυμοῦμαι τίς πτώσεις μου καί τίς ἄλλες τήν μία μετά τήν ἄλλη στήν ζωή μου. Ἐάν δέν κάνω ἀκολουθία, ὅπως βλέπεις, νομίζω ὅτι ἔχασα ὅλη τήν ἀνθρωπιά μου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Ἔστω καί γιά λίγο στέκωμαι μπροστά στήν συνείδησί μου, γιά νά μήν ὑποκρίνωμαι στήν συμπεριφορά μου.
Τά λόγια τά ὁποῖα μοῦ ἔστειλες εἶναι μία ἐπίπληξις καί γιά μένα καί πολύ ὠφέλιμα ἀκριβῶς μέ τό γεγονός ὅτι αὐτοεπαινοῦμαι καί μάλιστα χωρίς δίκαιο.
Φυλάξου καί ἐσύ μέ τόν ἴδιο τρόπο.
Δέν σοῦ δίνω δεσποτικές ἐντολές καί συμβουλές, ἀλλά κράζω γιά τήν ἀδυναμία μου, τήν δική μου καί τήν δική σου καί ὁμολογῶ ὅτι ὁ κίνδυνος τῆς ἁγιωσύνης μου ἀπό τώρα μέ περιτριγυρίζει, παρά τό πλῆθος τῶν ἀνομιῶν μου.

Φυλάξου κυρίως ἀπό τόν λογισμό ὅτι ἡ Κυρία Θεοτόκος σέ ἐπαινεῖ καί χαίρεται γιά τόν ἀγῶνα σου.
Ἐάν αὐτή ἡ διόρθωσις πού σοῦ κάνω, σέ χαροποιεῖ, αὐτό εἶναι καλό σημεῖο. Ἐάν ἀρχίζη λίγο-λίγο νά μπαίνη ἡ δική σου γνώμη, αὐτό εἶναι ὑπερηφάνεια καί διῶξε την μακριά σου.
Πόθος καί τελικός σκοπός μας εἶναι ἡ σωτηρία καί ὄχι τά ὁράματα.
Ἡ ψυχή εἶναι ἐπιρρεπής σέ τέτοιες χαρές καί κολλάει στίς ὁράσεις καί δῆθεν ἀποκαλύψεις καί δέν θέλει νά μάθη ὅτι ἡ ἐλευθερία εἶναι νά μή ἐπιθυμῆ νά βλέπη τίποτε, παρά μόνο τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί τήν συγχώρησι τῶν ἁμαρτιῶν της.
Μ᾿ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τίς συμβουλές-σύμφωνα μέ τίς νουθεσίες τῶν Πατέρων τό χάρισμά σου τελειοποιεῖται, ὥστε νά σοῦ ἀρέση κάθε τι πού προέρχεται ἀπό τήν πατρική  μου  γιά σένα φροντίδα.
Ὁ Σαῦλος εἶδε τόν Κύριο στόν δρόμο πρός Δαμασκό καί ὅμως ὁ Κύριος Τόν ἔστειλε σ᾿ ἕνα ταπεινό δοῦλο Του στήν Δαμασκό, γιά νά τόν διδάξη τήν χάρι τῆς ταπεινώσεως.
 Μετά ἀπό 14 χρόνια ἱεραποστολικῶν κόπων, κατά τήν ἁρπαγή του στόν Παράδεισο, ὁ ἴδιος ὁ Παῦλος αἰσθανόταν τήν ἀνάγκη νά φανερώση τό κήρυγμα καί στούς ἄλλους Ἀποστόλους γιά νά μή τρέχουν ἐπί ματαίῳ. Αὐτό δέν ἦτο μία ἀμφιβολία του, ἀλλά μία προστασία τοῦ Θεοῦ. Ἦτο τό ἔνδυμα τῆς ταπεινώσεως, τό ὁποῖο φυλάγει ἀπό πτώσεις.
Ἀπό τίς πτώσεις ἐφοβοῦντο καί οἱ Ἅγιοι. Ἑπομένως βλέπε καί ἐσύ καί μήν ὑψηλοφρονῆς, ἀλλά νά ἀγρυπνῆς κρατώντας κάτω τό βλέμμα τῆς ψυχῆς σου. Αὐτά σοῦ λέγει ἕνας ἁμαρτωλός δοῦλος τῆς Κυρίας Θεοτόκου.
Εἴμεθα φορτωμένοι μέ τίς ἀδυναμίες μας ἀκριβῶς γιά νά μή πίπτωμεν. Συνεπῶς, ὅσο θά βλέπης μέ ἀναξιότητα τούς λογισμούς καί ὁλόκληρη τήν ζωή σου, τόσο πλησιέστερα θά εἶσαι πρός τήν ἀλήθεια καί πιό φυλαγμένη ἀπό κινδύνους. Μέσα ἀπό τήν γνῶσι τῶν ἀδυναμιῶν μας τελειοποιοῦνται τά χαρίσματα τοῦ Θεοῦ στήν ζωή μας.
Παρ᾿ ὅλα αὐτά, ὅταν συζητῆς μέ ἀνθρώπους, μήν ἀρχίσης νά τούς  λέγης τίς ἀδυναμίες σου. Οὔτε πρέπει καί μέσῳ τῶν ἀδυναμιῶν μας νά δοξαζώμεθα. Καί αὐτό εἶναι μία ἁμαρτωλή ἀπόλαυσις, πού ἀποδεικνύει τήν φιλαυτία μας.
Δέν ἔχω τόν χρόνο νά γράψω τά ἴδια καί περισσότερα καί στόν π. Γκρόβου, γι᾿ αὐτό δός του αὐτό τό γράμμα καί βλέπε τί γνώμη ἔχει γιά τά γραφόμενά μου.
Ἤθελα νά σέ διαφυλάξω ἀπό τήν ἀθρόα συγκέντρωσι ἀνθρώπων, διότι αὐτοί ἔρχονται μέ πόθο νά μάθουν γιά τό ἐπίγειο μέλλον τους, πῶς θά εἶναι, τί θά  γίνη, ἀλλά μή τούς ἀπαντᾶς. Μόνο νά τούς ὁδηγῆς στήν Ἐκκλησία καί στόν δρόμο τῆς καθάρσεως ἀπό τήν ἁμαρτία καί τά πάθη. Καί μή σοῦ φαίνεται ἀρκετό ὅτι ὡμίλησαν μέ σένα ἤ μέ μένα καί ὠφελήθηκαν.
Ἡ μεταμόρφωσις τοῦ ἀνθρώπου εἶναι αὐτό πού χρειάζεται, ὥστε νά γίνη ἀπό κακός καλός, ἀπό ἁμαρτωλός καθαρός, ἀπό ἀδύνατος στόν νοῦ, λογικός, ἀπό παλαιός ἄνθρωπος, νέος ἄνθρωπος-ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ταπεινός, φιλάνθρωπος καί φιλόθεος καί φιλάγιος περισσότερο φυσικά ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του.

Μέ πατρική ἀγάπη καί πνευματική φροντίδα

Ἀρσένιος

Προσεύχου γιά ὅλο τόν κόσμο

Γράμμα πρός τήν μοναχή Θεοκτίστη

Ἡ δοκιμασία πού σέ ἐπισκέφθηκε κάνει ἀπό τούς Λαζάρους αὐτοῦ τοῦ κόσμου ἕνα γενναῖο Λάζαρο πού ἀναπαύθηκε στούς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ, ἀκόμη καί ἀπ᾿ αὐτό τόν κόσμο.
Μόνον ὅταν ἐξέλθης ἀπ᾿ αὐτό τό σῶμα σου καί θά σημάνη ἡ ἐσχάτη σάλπιγγα τῆς κρίσεως, τότε θά ἰδῆς πόσο καί γιά ποιόν ὑπέμεινες καί τότε θά τελειώση κάθε πόνος καί ὀδύνη.
Γι᾿ αὐτό ὑπόμενε κάθε πόλεμο στήν προσπάθειά σου νά ἐκπληρώσης τίς μοναχικές σου ὑποσχέσεις, ἔστω καί νά σοῦ φαίνεται κόλασις αὐτή ἐδῶ ἡ ζωή, ἀπό τήν ὁποία εἴθε νά μᾶς λυτρώση τότε ὁ Θεός καί σένα καί ὅλο τό  Χριστιανικό μας Ἔθνος.
Σοῦ εἶπα ὅτι κάποιος ἄλλος ἀπέθανε παλαιότερα στήν θέσι σου· τώρα ἐσύ, ἐάν παραμείνης στήν ζωή αὐτή, βοηθουμένη ἀπό τίς ἄκτιστες τοῦ Θεοῦ ἐνέργειες, ἔχοντας κάποιο οὐράνιο σκοπό στήν ζωή σου, τότε αὐτό εἶναι ὁ μοναχισμός σου.
Μέσα ἀπ᾿ αὐτή τήν πνευματική  ξηρασία ἐπέρασαν καί οἱ Ἅγιοι, ἐπέρασε καί ὁ Ἰησοῦς ἐπί τοῦ Σταυροῦ, ὅταν τούς εἶπε γιά ἐγκατάλειψι, ἀλλά κανένας δέν ἐγκαταλείφθηκε ἀπ᾿ Αὐτόν.
Ἡ πνευματική ξηρασία δέν εἶναι μία ἀπελπισία, ἀλλά εἶναι ἄσκησις, πού γίνεται χωρίς τήν θέλησί μας, ἡ ὁποία ὅμως πάρα πολύ καθαρίζει τήν ψυχή ἀπό τούς ἀκούσιους κόπους της.
Καί μή ξεχνᾶς ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἐμακάρισε τούς πτωχούς, τόν Λάζαρο καί τούς ταπεινούς!

Μέ πατρικές εὐχές

Ἀρσένιος

*Τό γράμμα αὐτό τό ἔστειλε ὁ π. Ἀρσένιος Μπόκα στήν μοναχή Θεοκτίστη, ἡ ὁποία ἔχει κοιμηθῆ τώρα, ὅταν ἦτο πολύ ἀσθενής στό χωριό Βοΐλα τοῦ νομοῦ Φαγκαρᾶς καί μέ προτροπή τοῦ π. Ἀρσενίου ἔτυχε προστασίας καί ὑγειονομικῆς φροντίδος ἀπό τούς Χριστιανούς τοῦ Μπρασώβ καί Φαγκαρᾶς.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ  ΔΟΥΛῼ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΡΣΕΝΙῼ ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ

Μετάφρασις ἐπιμέλεια

ὑπό ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς

Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους 

2003

 Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

Γιά νά διαβάσετε τα ὑπόλοιπα μέρη πατήστε Γέροντας Ἀρσένιος Μπόκα - βαθμίδες μοναχικῆς πολιτείας