Παντελεήμων ιερομόναχος Σιμωνοπετρίτης (1922 - 1987)

Ὁ παπα-Παντελεήμων ἦτο ὁ μικρότερος εἰς τὴν ἡλικίαν τῆς τότε Σιμωνοπετρίτικης ἀδελφότητος. Γεννήθηκε τὸ 1922 εἰς τὸ Μαρκόπουλο Ἀττικῆς ἀπὸ τὸν Διονύσιο καὶ τὴν Σοφία Χασιώτη. Τὸ κοσμικό του ὄνομα ἦτο Παναγιώτης. Ἦλθε στὸ Ἅγιον Ὄρος, στὴν Σιμωνόπετρα, τὸ 1941, ὅπου καὶ κοινοβίασε. Ἡ κουρά του, ῥαοσευχή, ἔγινε τὸ 1945, ἡγουμενεύοντος τοῦ ἀρχιμανδρίτου Χαραλάμπους. Πρεσβύτερος ἔγινε τὸ 1957, Προϊστάμενος τὸ 1964 καὶ ἐκοιμήθη στὶς 27-6-1987.

Ἦτο ἕνας ἀπὸ τοὺς βασικοὺς ἐμπνευστὲς τῆς ἐπανδρώσεως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μὲ τὴν ἀδελφότητα τῶν Μετεώρων. Πρῶτα γνώρισε τὸν π. Ἰουστῖνο καὶ τοῦ μίλησε γιὰ αὐτὸ τὸ θέμα,  τὸ ὁποῖον ἐν συνεχείᾳ πραγματοποιήθηκε.

Ἡ ὅλη του ζωὴ στὸ Μοναστήρι συνέπεσε μὲ τὰ δύσκολα χρόνια τοῦ πολέμου καὶ τῆς ἐλλείψεως ἀνθρώπων. Ὡς νεώτερος καὶ μὴ ὄντας Μικρασιάτης ἀγωνίστηκε καὶ ταλαιπωρήθηκε πολύ. Κατόρθωσε ὅμως νὰ κερδίσει, μένοντας σταθερός.

Πέρασε σχεδὸν ἀπὸ ὅλα τὰ διακονήματα, ἐσωτερικὰ καὶ ἐξωτερικά. Ὅταν ἤλθαμε, ἦτο πρῶτος Ἐπίτροπος, καὶ συνεπίτροπον τὸν παπα-Σίμωνα. Διετέλεσε Μάγειρας, Δοχειάρης, Ἀρχοντάρης, Κηπουρός, Δασάρχης κ.α., μὲ ἕναν λόγο τὸ πᾶν γιὰ τὸ Μοναστήρι. Ἐκεῖνος μᾶς ὑποδέχθηκε ὡς Ἀρχοντάρης. Μὲ ἐκεῖνον φροντίσαμε τὰ τῆς διαμονῆς μας. Ἐκεῖνος μᾶς μίλησε γιὰ τὴν ἱστορία, παλαιότερη καὶ νεώτερη τοῦ Μοναστηριοῦ. Ἐκεῖνος μᾶς ἔκανε κοινωνοὺς τῶν σχεδίων του, δηλαδὴ πῶς βλέπει καὶ πῶς πιστεύει ὅτι: πρέπει νὰ λειτουργήσει τὸ Μοναστήρι. Πραγματικὰ ζοῦσε καὶ χαιρόταν σὰν σὲ ὄνειρο τὴν ἐπάνδρωση τῆς Ἱερᾶς Μονῆς.

Ὅταν λοιπὸν τακτοποιήθηκαν ὅλα καὶ ἔγινε ἡ ἐκλογὴ τοῦ Γέροντός μας ὡς Ἡγουμένου πλέον τῆς Μονῆς, πρὸ τῆς ἐνθρονήσεώς του, ἀπεφασίσθη νὰ γίνει καὶ ἡ εἰς Μεγαλόσχημον κουρὰ τοῦ παπα-Παντελεήμονος. Ἦτο ὁ μόνος ποὺ βρήκαμε μὲ ῥασοευχή. Ἔγινε ἡ κουρά του μὲ ὅλο τὸ τελετουργικὸ τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Γιὰ τὴν ἱστορία σημειώνω ὅ,τι ἐνθυμοῦμαι. Μοιράσαμε κεριὰ εἰς ὅλους τοὺς παρευρισκομένους, ὅπως κάνουμε εἰς τὰ μνημόσυνα. Μετὰ τὴν Μικρὴ Εἴσοδο, δύο ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς πατέρες –οἱ νεώτεροι ἦσαν μόνον μικρόσχημοι- ὡς μεγαλόσχημοι τὸν προσήγαγαν. Φοροῦσε, κατὰ τὸ ἔθος, ἄσπρη φανέλλα μάλλινη, βράκα ἄσπρη καὶ τσουράπια ἄσπρα καὶ εἶχε λυμένα τὰ ἄσπρα του μαλλιά. Ἔκανε τὶς κανονισμένες μετάνοιες στοὺς χορούς, τὰ  προσκυνητάρια καὶ τὸν Γέροντα. Ὁ Γέροντας τὸν προσφώνησε καταλλήλως. Ἦτο ἡ πρώτη εἰς Μεγαλοσχημία κουρὰ ποὺ βλέπαμε. Ὁ Γέροντας μᾶς μίλησε γιὰ τὰ κεριά, ὅτι οἱ παρευρισκόμενοι εἰς τὴν κουρὰ εἴμαστε οἱ μάρτυρες τῶν ὑποσχέσεων τοῦ νεοκαρέντος μοναχοῦ καὶ ὅτι ἡ κουρὰ καὶ οἱ μοναχικὲς ὑποσχέσεις γίνονται μέσα στὸ φῶς καὶ ὄχι στὸ σκοτάδι. Μᾶς θύμισε ἐπίσης καὶ τὴν σκηνὴ τῶν Εἰσοδίων, ὅπου παρθένοι λαμπαδοφοροῦσαι εἰσήγαγαν καὶ προέπεμψαν τὴν Θεοτόκον εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων.

Γιὰ τὴν νέα χρονιὰ τοῦ 1974, ἔγινε καὶ πάλι Ἐπίτροπος μὲ συνεπίτροπον τὸν νῦν Γέροντά μας, αρχιμανδρίτη Ἐλισαῖον. Ἁπλὰ κύλησαν τὰ ὑπόλοιπα χρόνια του στὴν κοινοβιακή μας ζωή. Ἔψελνε πολὺ ὡραῖα, δυνατὰ καὶ μελωδικά. Λειτουργοῦσε πανηγυρικά. Ὅλοι μας θυμόμαστε τό· Ἄξιόν Ἐστιν ποὺ ἔψελνε εἰς τὴν Τράπεζα, τὴν ὥρα τοῦ Ὑψώματος. Ἀπὸ τὸν π. Παντελεήμονα παρέλαβον οἱ ψάλτες μας τό· Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, σὲ τρίσημον ῥυθμό.

Ὁ σεβαστὸς Γέροντας, ἐκτιμώντας τὸν κόπον του καὶ τὴν προσφορά του ὅλα αὐτὰ τὰ δύσκολα χρόνια, ἀποφάσισε καὶ τοῦ ἔδωσε καὶ τὸ ὀφικκιον τοῦ ἀρχιμανδρίτου, τιμῆς ἔνεκεν.

Ἡ ὑγεία του ὅμως ἦτο πολὺ κλονισμένη. Ἔπασχε ἀπὸ ζαχαρώδη διαβήτη καὶ δὲν πρόσεχε τὴν δίαιτά του. Λιγόστεψε τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν του, τὰ πόδια του ἔπασχαν ἀπὸ χρόνια ἕλκη καὶ ἔτσι παρέμεινε εἰς τὸ κελλί του. Σὲ μία ἐπιπλοκὴ τουῦ διαβήτη ἔπεσε ἀπὸ τὴν ἁπλωταριά, ἔξω ἀπὸ τὸ κελλί του, καὶ ἐκοιμήθη στὶς 27.6.1987.

Ὁ Θεὸς τὸν ἀνέπαυσε ἀπὸ τοὺς κόπους καὶ τοὺς πόνους του. Ἂς τοῦ χαρίσει καὶ τὴν αἰώνιον ἀνάπαυση.

Σιμωνόπετρα, Χριστούγεννα 2011.

http://periagiouorous.blogspot.gr